Δήμος Νότιας Κυνουρίας

Δήμος Νότιας Κυνουρίας

Από τα κύματα του Μυρτώου Πελάγους ως τις πλαγιές του Πάρνωνα, έδαφος της Αρκαδίας και με ονομασία με προέλευση «μυθική», από τον Κύνουρο, τον γιο του Περσέα, η Κυνουρία δε θα μπορούσε παρά να είναι ένας τόπος όμορφος και ιστορικός.

Από το 2011 η Κυνουρία είναι διοικητικά χωρισμένη στους Δήμους Βόρειας και Νότια Κυνουρίας. Πρωτεύουσα της Νότια Κυνουρίας είναι το Λεωνίδιο. Μια πόλη που διατηρεί την παραδοσιακή αρχιτεκτονική, χτισμένη κοντά στη θάλασσα σε ένα μοναδικό τοπίο στο οποίο δεσπόζει ο επιβλητικός κόκκινος βράχος πάνω από τον οικισμό.

Η τοποθεσία και οι επιλογές που προσφέρει, σε συνδυασμό με την εξωστρέφεια, τη φιλοξενία και τις υποδομές έχει αναδείξει τον οικισμό αλλά και όλη τη Νότια Κυνουρία σε ένα δημοφιλή προορισμό.

Το Λεωνίδιο αναπτύχθηκε ιδιαίτερα μετά το 1826 όταν κατά τη διάρκεια της Επανάστασης κλήθηκε να αναλάβει το ρόλο της πρωτεύουσας της περιοχής όταν ο Ιμπραήμ κατέστρεψε την μεγαλύτερη ως τότε πόλη τον Πραστό.

Στην οθωμανική περίοδο ανήκει ο Πύργος Τσικαλιώτη, ένα από τα πιο καλοδιατηρημένα και εντυπωσιακά προεπαναστατικά μνημεία της Πελοποννήσου. Το αρχοντικό είναι στολισμένο με παλαιά αντικείμενα που δώρισαν οι κάτοικοι της περιοχής και χρησιμοποιείται από το Δήμο ως χώρος εκδηλώσεων, εκθέσεων και πολιτιστικών δράσεων. ΄

Μια από αυτές είναι το Μελιτζάζζ Festival. Μια γιορτή αφιερωμένη στα εδέσματα από την περίφημη τσακώνικη μετλιτζάνα και τη τζαζ μουσική που πραγματοποιείται κάθε Ιούνιο προσελκύοντας όσους αγαπούν τη γαστρονομία και τη μουσική.

Σε ένα τοπίο μοναδικό, σκαρφαλωμένο στο βράχο στις πλαγιές του Πάρνωνα βρίσκεται το Μοναστήρι της Παναγίας Ελώνας. Το Μοναστήρι χτίσθηκε σύμφωνα με την παράδοση περίπου το 1500 σε σημείο που πιθανότατα προϋπήρχαν ασκηταριά. Παρά το δυσπρόσιτο σημείο, το Μοναστήρι είναι ένα πολυσύνθετο αρχιτεκτονικό οικοδόμημα.  Χιλιάδες πιστοί καταφθάνουν τον 15άυγοστο στη Μονή που έχει πλέον γίνει το πιο σημαντικό προσκυνημα της περιοχής.

Ζωντανή στα τοπωνύμια της Νότιας Κυνουρίας παραμένει η Τσακώνικη διάλεκτος που μιλιόταν στην περιοχή. Η τσακώνικη, έχοντας πανάρχαιες ρίζες στη δωρική γλώσσσα έχει γίνει αντικείμενο μελέτης ήδη από το 19^ο αιώνα. Σήμερα αν και δεν χρησιμοποιείται στις καθημερινές συναναστροφές, δεν έχει σταματήσει να είναι ζωντανή. Άλλωστε οι Τσάκβνες είναι περήφανοι τόσο για τη γλώσσα τους όσο και για την καταγωγή και τους προγώνους τους, αρχαίους και νεώτερους.