Στον συλλογικό τόμο παρουσιάζεται μια μελέτη της σχέσης του σπουδαίου Βρετανού φιλοσόφου και νομομαθούς Ιερεμία Μπένθαμ με τις πρώτες ελληνικές επαναστατικές κυβερνήσεις και το Σύνταγμα της Επιδαύρου (1822). Ύστερα από ελληνική πρόσκληση ο Μπένθαμ, ένθερμος υποστηρικτής κάθε προσπάθειας πολιτικής και εθνικής χειραφέτησης υπόδουλων λαών, παρενέβη στέλνοντας διάφορα δοκίμια και επιστολές. Στόχος του ήταν -πέρα από τη διάδοση και την έμπρακτη εφαρμογή της ωφελιμιστικής φιλοσοφίας του- η προσαρμογή του ελληνικού Συντάγματος ώστε να αντιμετωπιστεί ο κίνδυνος διολίσθησης του νεοσύστατου πολιτεύματος σε μια μορφή αυταρχικής κυριαρχίας των αιρετών αρχόντων πάνω στους πολίτες.