MA. Ένας μονολεκτικός τίτλος που ερμηνεύεται πολυγλωσσικά: στην πρώτη λέξη ενός βρέφους που καλεί τη μητέρα του, στη ρίζα του όρου «μήτρα» (matrice) που ανοίγεται στη γη για να δημιουργήσει, αλλά και στο εκμαγείο που θα δώσει μορφή στην ύλη, όταν πια έρθει το τέλος της. Ένα επιφώνημα αντίρρησης, αντίθεσης αλλά και ένα ορκωτικό μόριο που συστήνει επίκληση στα θεία.

Ο πρωταγωνιστής του Castellucci είναι ένας μητροκτόνος που δεν είναι Έλληνας, αλλά ξένος. Η είσοδός του στον αρχαιολογικό χώρο υπονομεύει και ανατρέπει την αρχική λατρεία, η οποία απαγόρευε τη συμμετοχή στα Ελευσίνια Μυστήρια σε όσους είχαν λερώσει τα χέρια τους με αίμα. Το να σηκώσεις χέρι στη μάνα ισοδυναμούσε με ανατροπή της τάξης του σύμπαντος − αφού η μάνα γεννά, η μάνα μπορεί και να σκοτώσει· ενώ το τέκνο, που δεν μπορεί να γεννήσει τη μάνα, δεν μπορεί ούτε να τη σκοτώσει. Οι βάρβαροι απαγορευόταν να συμμετέχουν επειδή η γλώσσα τους είναι περιορισμένη, κι έτσι δεν κατέχουν τον λόγο (discourse), τις λέξεις και τη σιωπή· δεν κατέχουν ούτε την έννοια του ρυθμού, που κατανέμει νοήματα, προσδοκίες, παλμούς και παύσεις, το μέτρο που περιορίζει και διατάζει το χάος.

Χωρίς να στρέφεται σε μια αρχαιολογικά τυπολογική αναπαράσταση του αρχαϊκού τελετουργικού, ούτε σε μια σύγχρονη επανερμηνεία και επαναδιατύπωση της ιστορίας των Ελευσινίων Μυστηρίων, ο Romeo Castellucci τοποθετεί στο επίκεντρο τους αμύητους, τους βάρβαρους και τους μητροκτόνους για να αναδείξει τους συμβολισμούς και την αλληγορική διάσταση της δραματουργίας.