Σε συνέχεια με προηγούμενα βιβλία του, όπως «Ο Θεός στην πόλη» (Εστία, 2002), «Ποιος Θεός και ποιος άνθρωπος» (Πόλις, 2013), «Χριστιανισμός της χαράς» (Πόλις, 2015) κ.ά., εδώ, ο Σταύρος Ζουμπουλάκης –μέσω των μοτίβων του θρησκευτικού μίσους‒ μας θυμίζει ότι ο τόπος όπου γεννήθηκαν οι «άσπονδες» θρησκείες, ο ιουδαϊσμός, ο χριστιανισμός και ο ισλαμισμός, ήταν … μια πραγματική και συμβολική… έρημος. Οι ιστορίες των λαών και των πολιτισμών, κάθε φορά, που κάτι λογιζόταν ως «έρημη Γη», ήταν παραδομένες στην αδυσώπητη δύναμη ενός Θεού των εκλεκτών «άλλων», που θα έπρεπε συνεχώς να μετανιώνει, την επόμενη μέρα, για τη δημιουργία του.