Γιώργος Ζυμαράκης. Καλλιτεχνικό εργαστήριο

https://www.facebook.com/GeorgeZymarakis/

e-mail:[email protected]

Ο Γιώργος Ζυμαράκης είναι ζωγράφος με την ετυμολογικήέννοια της λέξης. Επικοινωνεί γενναιόδωρα και με αγέραστο ενθουσιασμό τον πλούσιο βίο του χειριζόμενος ευλαβώς και με θαυμαστή ευχέρεια παραδοσιακές και σύγχρονες τεχνικές σε δύο και τρεις διαστάσεις. Πρόκειται, αδιαμφισβήτητα, για ένα σπάνιο είδος δημιουργού για τα Ελληνικά καλλιτεχνικά δεδομένα, για μια ξεκάθαρη περίπτωση sui generis, κατά τη γνώμη μου. Η σημαντικότητά του έγκειται όχι μόνο στην ιδιαιτερότητα της ζωγραφικής του καθεαυτής, η οποία, παρεμπιπτόντως, φέρει την ευγένεια και αγνότητα μιας άλλης εποχής, αλλά και στο εργασιακό του ήθος, στην θαρραλέα, ταπεινή και αδιαμαρτύρητη στάση του απέναντι στις δυσκολίες μιας τέχνης με τεράστιες απαιτήσεις. Από τις τολμηρές, καλοσχεδιασμένες συνθέσεις του εκπέμπει ένα χαρακτηριστικό χρωματικό φως που αμέσως εισαγάγει τον θεατή σε μια ατμόσφαιρα νοσταλγικής ονειρικότητας. Επίσης, το έργο του δείχνει να διαπνέεται κι από μια ανεπαίσθητη ειρωνεία από την οποία προκύπτει συχνά -πολύ διακριτικά και υπαινικτικά-κάποιο κοινωνικό ή πολιτικό σχόλιο, χωρίς αυτό όμως ποτέ να αποδυναμώνει το αισθητικό αποτέλεσμα, αλλά, περιέργως, να το ενισχύει. Λόγω της ιδιοσυγκρασιακής της ιδιαιτερότητας η  ζωγραφική του Ζυμαράκη είναι παρεξηγήσιμη.Αλλά όπως έλεγε ο μεγάλος Nietzsche, οι βαθειά σκεπτόμενοι άνθρωποι φοβούνται περισσότερο το να γίνουν κατανοητοί από το να παρεξηγηθούν. Αισθάνομαι πως κάπως έτσι, με ένα υπομειδίαμα ανακούφισης ίσως, θα αντιμετωπίζει κι ο Χιώτης δημιουργός όσους δεν καταλαβαίνουν τι κάνει. Όποιος όμως ασχοληθεί με υπομονή και απροκατάληπτη διάθεση με τη δουλειά του, σταδιακά ανακαλύπτει τις καλά κρυμμένες της αρετές και διαισθάνεται τον επιμελώς αποσιωπημένο μόχθο του δημιουργού της. Συμβαίνει, με λίγα λόγια, αυτό που συναντά κάποιος στο έργο τεράστιων καλλιτεχνών όπως ο Matisse ή ο Brâncuși, όπου το αποτέλεσμα ξεγελά τον θεατή με την φαινομενική του απλότητα. «Η απλότητα» , θα επισημάνει άλλωστε κάποτε ο τελευταίος, «δεν είναι παρά επιλυμένη πολυπλοκότητα».  Έτσι και τα έργα του Ζυμαράκη: δείχνουν απλά κι εύκολα, χωρίς να είναι καθόλου.

Κοιτώντας τα αστικά και υπαίθρια τοπία του καλλιτέχνη, εν προκειμένω –μιας και στην παρούσα περίσταση δε γίνεται να εξετάσουμε όλες τις δημιουργικές του πτυχές– φαντάζεται κανείς τον εαυτό του μέσα σε καλάθι αερόστατου με συνταξιδιώτη τον ίδιο τον δημιουργό. Μοιράζεσαι την αισθητική εμπειρία όπως ακριβώς θα μοιραζόσουν την ίδια πτητική εμπειρία. «Η τέχνη δεν έχει να κάνει με τη γνώση», είχε πει κάποτε ο υπέροχος Franz Kline, ο οποίος έζησε στη Νέα Υόρκη και λάτρεψε την Αμερικανική μεγαλούπολη όπως κι ο  Έλληνας δημιουργός, «έχει να κάνει με το να μοιράζεσαι». Έχοντας γαλουχηθεί και ανδρωθεί καλλιτεχνικά στην πιο κοσμοπολίτικη και διεθνή πόλη του κόσμου, αναζητά διαρκώς εκλεκτικές συγγένειες σε όλο το φάσμα της ιστορίας, ούτως ώστε να γιορτάσει μαζί τους το πολύτιμο αίσθημα της δημιουργικότητας. Ο Willem de Kooning, μια από τις μεγαλύτερες μορφές της σύγχρονης παγκόσμιας τέχνης, θεωρούσε πως όσο περισσότερο επιτρέπει κάποιος στον εαυτό του να επηρεαστεί (από άλλους καλλιτέχνες), τόσο πιθανότερο είναι να παραγάγει αυθεντικό έργο. Ο Ζυμαράκης αποτελεί ζωντανή απόδειξη αυτού. Διαθέτοντας άρτια τεχνο-ιστορική κατάρτιση, ευρυμάθεια και την ανακλαστική ικανότητα να αναπτύσσει ενδιαφέρον (ή αποστροφή) για οτιδήποτε και οποιονδήποτε-βασιζόμενος αποκλειστικά στο ένστικτό του-παράγει μια πολυσύνθετη κι ανεπιτήδευτη ζωγραφική, της οποίας το χρώμα, όπως επιθυμούσε κι ο σαμάνος  του Αφηρημένου Εξπρεσιονισμού Ad Reinhardt, βρίσκεται μέσα στη σύνθεση, κι όχι επάνω στον καμβά.

Ως άνθρωπος, ο Γιώργος Ζυμαράκης έχει μάθει να τιμά τη ζωή. Κι ως δημιουργός, να υπηρετεί την τέχνη με συνέπεια, σοβαρότητα κι αξιοπρέπεια. Γι’αυτό το λόγο η πρώτη,του το ανταποδίδει. Ενώ η δεύτερη, τον ευγνωμονεί.

Κείμενο: Γιώργης Βραχνός