Το 1924, στη Βουλή της χώρας συμμετείχαν μόνο Φιλελεύθεροι βουλευτές λόγω της αποχής της αντιβενιζελικής παράταξης από τις εκλογές του 1923. Παρόλα αυτά, μόνο από σταθερότητα δεν χαρακτηρίστηκε η πολιτική κατάσταση της χώρας. Η χρονιά ξεκίνησε με κυβέρνηση Στυλιανού Γονατά, τον Ιανουάριο ανέλαβε η κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου που όμως αποδείχτηκε βραχύβια λόγω των διαφωνιών για το «Πολιτειακό». Νέα κυβέρνηση της χώρας ήταν αυτή του Γεωργίου Καφαντάρη που διατηρήθηκε ως τον Μάρτιο για να τη διαδεχτεί η κυβέρνηση του Αλέξανδρου Παπαναστασίου. Εσωτερικές προστριβές οδήγησαν στην παραίτηση του πρωθυπουργού και την εξουσία ανέλαβε η «κυβέρνηση των θερινών διακοπών» με πρωθυπουργό τον Θεμιστοκλή Σοφούλη. Επόμενος πρωθυπουργός, και τελευταίος για το 1924, ήταν ο Ανδρέας Μιχαλόπουλος.

Η χώρα είχε να αντιμετωπίσει την πολιτική αστάθεια αλλά αυτό δεν ήταν το σημαντικότερο πρόβλημα. Λίγους μόλις μήνες μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης και την υποχρεωτική ανταλλαγή των πληθυσμών ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, χιλιάδες πρόσφυγες κατοικούσαν σε προσφυγικούς καταυλισμούς σε αναδυόμενες νέες συνοικίες.

Ωστόσο, όπως συμβαίνει πάντα, δίπλα στα μεγάλα καθημερινά ζητήματα, οι άνθρωποι αναζητούν ευκαιρίες για πρόσκαιρη ανάπαυλα. Οι Απόκριες ανέκαθεν υπήρξαν μια τέτοια περίοδος, μια ευκαιρία οι άνθρωποι να βγουν από την ταυτότητα τους, να διασκεδάσουν, να μασκαρευτούν. Μέσα από τις σελίδες των εφημερίδων Βραδυνή και Έθνος του 1924 αποτυπώνεται ο αστικός τρόπος εορτασμού των Αποκριών. Ο συντάκτης της Βραδυνής παρατηρεί ότι η χορευτική κίνηση της χρονιάς δεν είναι καθόλου μικρή αλλά «η χορευτική ζωρότης , ο χορευτικός ενθουσιασμός είναι εκείνα τα οποία ελλείπουν από τα εφετρινάς Απόκρεω». Μια ένδειξη ίσως ότι η ζωή το 1924 προσπαθεί με δειλά βήματα να επανέλθει σε κανονικούς ρυθμούς.

Η τελευταία και πλέον προβεβλημένη Αποκριά (της Τυροφάγου), ακριβώς έναν αιώνα πριν από σήμερα, ήταν στις  9 Μαρτίου. Ήδη από το 1906 το σημαντικότερο αποκριάτικο γεγονός ήταν ο Χορός της Ένωσης Συντακτών που μαζί με το «Λαχείο των Συντακτών» ήταν βασικές πηγές εσόδων του συνδέσμου των συντακτών. Παραδοσιακά ο Χορός γινόταν την τελευταία Κυριακή της Αποκριάς. Ως το 1910 ο Χορός πραγματοποιούταν στο Δημοτικό Θέατρο της Αθήνας και αναβλήθηκε μόνο κατά τις πολεμικές περιόδους. Το 1924 την εκδήλωση θα φιλοξενούσε το Θέατρο Ολυμπίων. Τη μεγαλοπρεπή διακόσμηση του χώρου ανέλαβε ο σκηνογράφος Ιωάννης Αμπελάς και ήταν εμπνευσμένος από ανάκτορα του Φαραώ.

Τον Μάρτιο του  1924 δραστηριοποιούταν ακόμα ο Σύνδεσμος Συντακτών που είχε ιδρυθεί το 1921 για να συμπεριλάβει δημοσιογράφους που δεν ανήκαν στην Ένωση. Μέσα στο έτος ωστόσο ο Σύνδεσμος διαλύθηκε και τα μέλη του προσχώρησαν στην Ένωση. Ο Σύνδεσμος προετοίμασε και το δικό του Χορό την Πέμπτη 6 Μαρτίου στο Θέατρο Κεντρικόν. Η διαφήμιση τόνιζε ότι το ένδυμα για το χορό θα είναι «επίσημον ή πολυτελής μεταμφιέσις». Η είσοδος ήταν με εισιτήριο αλλά και λίγες ημέρες πριν την εκδήλωση δημοπρατούνταν οι θέσεις των θεωρείων. Το Θέατρο Κεντρικόν ήταν στην οδό Κολοκοτρώνη και είχε φιλοξενήσει πολλές σπουδαίες παραστάσεις στα χρόνια της λειτουργίας του.

Εκτός βέβαια από τα σωματεία των Συντακτών ήταν αρκετοί ακόμα οι σύνδεσμοι που διοργάνωναν χορούς στις ημέρες της Αποκριάς αποσκοπώντας προφανώς στην ενίσχυση του ταμείου τους.  Στις σελίδες των εφημερίδων αναφέρονται ο Χορός των Συγγραφέων στο «Ντελίς» και ο Χορός των Συνταγματικών Ελληνίδων επίσης στο Κνετρικόν. Σύμφωνα με το άρθρο « ο χορός (των Συνταγματικών Ελληνίδων) θα είναι από απόψεως κοσμικής και από απόψεως εμφανίσεως κάτι τι το υπερόχως ωραίον, θερμόν και συγκινητικόν». Και αυτό διότι στην οργάνωση του θα βοηθήσουν και μέλη της Συνταγματικής Νεολαίας. Η συγκεκριμένη οργάνωση είχε ιδρυθεί το 1924 από απόστρατους βασιλόφρονες αξιωματικούς, έχοντας ως κύριο χαρακτηριστικό τον αντιβενιζελισμό.

Mε την ευκαιρία της Αποκριάς πολλά ακόμα ξενοδοχεία, ζυθοπωλεία, καφεναιά στο κέντρο της Αθήνας αλλά και στις συνοικίες άνοιξαν αίθουσες χορού διοργανώνοντας χορούς. Ανάμεσα τους και οι δύο χοροί στο εστιατόριο «Αβέρωφ» στην οδό Σταδίου απέναντι από τη Βουλή όπου οι συνδαιτυμόνες θα συμμετέχουν σε «χαρτοπόλεμο – αυγοπόλεμο – ανθοπόλεμο» και θα απολάυσουν « Σουπέ – Μπαρ».

Ένας ακόμα χορός που ξεχωρίζει είναι αυτός των «Μποέμ». Ο τίτλος του δίνει και τον τόνο της αμφίεσης. Οι παρευρισκόμενοι καλόύνται να φορέσουν «απλούστατας και τόσον χαρακτηριστικάς ενδυμασίας της εποχής των Μποέμ». Τη μουσική του χορού θα αναλάμβανε η Παρισινή Jazz Band Tardel. Η τζαζ ήταν ένα μουσικό είδος που είχε κάνει δυναμικά την εμφάνιση του στην Αθήνα της δεκαετίας του 1920 και απευθυνόταν κυρίως στην ελίτ που ήθελε να μείνει μακριά από τους μουσικούς ήχους που έφεραν μαζί τους οι πρόσφυγες. Ανάλογος ήταν ο ρόλος και των πολλών σχολών χορού που λειτουργούσαν στην Αθήνα διδάσκοντας δυτικούς χορούς. Ο πιο δημοφιλής χορός της Αποκριάς του 1924 ήταν το Φοξ Μπλού «ο ωραίος, απλός και ρυθμικός χορός» που έχει «ξετρελάνει τους Αθηναίους».