Μία ευχάριστη έκπληξη αναμένει τους θεατρόφιλους στο Θέατρο Πόρτα, κάθε Δευτέρα και Τρίτη. Σε εποχές όπου η κωμωδία-και δη η σκεπτόμενη κωμωδία-σπανίζει, η παράσταση “Το Πήδημα“, που βασίζεται στο έργο της Μάγκι Νέβιλ, έρχεται για να προσφέρει χαμόγελα και ταυτόχρονα να προβληματίσει σχετικά με τις σύγχρονες σχέσεις μέσα από το γυναικείο βλέμμα των κεντρικών ηρωίδων του έργου.

Ουσιαστικά, όλη η δράση τοποθετείται μέσα στις γυναικείες τουαλέτες μιας λονδρέζικης παμπ, λίγο πριν από την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Πέντε φίλες αιχμαλωτίζουν έναν “άπιστο” σύντροφο, φέρνοντας τον ίδιο αλλά και το κοινό αντιμέτωπους με ωμές αλήθειες, γλυκόπικρο χιούμορ και μια σειρά από απρόσμενες καταστάσεις. Η γραφή της Νέβιλ. εκκινώντας από τον κωμικό τόνο και τους γρήγορους ρυθμούς των διαλόγων, αποδεικνύεται εξίσου ευρηματική όταν καλείται να “παγώσει” το χρόνο, να πραγματοποιήσει παρεκβάσεις από την κύρια σύγκρουση και να μεταχειριστεί τρόπους του μπρεχτικού θεάτρου για να απευθυνθεί περισσότερο στον νου του θεατή. Μπορούμε, με άλλα λόγια, να ισχυριστούμε ότι η κωμωδία είναι το όχημα για να πραγματοποιηθεί τόσο ένα σχόλιο φεμινιστικής θέσης αλλά και, με την εξέλιξη του έργου, ένα συνολικό κοίταγμα στις σχέσεις των σημερινών νέων που μοιάζουν να βρίσκονται χαμένοι στη μετάφραση, στην παρεξήγηση και στο σκλοράρισμα των κινητών τηλεφώνων. Αυτός ο πανανθρώπινος τελικός προορισμός του έργου, θα υπογραμμιστεί με την ανύψωση της τελικής εικόνας του έργου σε σκηνή σχεδόν αρχαίας τραγωδίας.

Μιας και το έργο παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, εξέχουσα θέση στο ανέβασμά κατέχει η μετάφραση του Αντώνη Γαλέου, ο οποίος καλείται και τελικά πετυχαίνει να αποδώσει στα ελληνικά όλα τα παιχνιδίσματα της αγγλικής γλώσσας, το υπαινικτικό μαύρο χιούμορ και την αργκό, κάνοντας για λίγο το κοινό να ξεχνάει ότι παρακολουθεί ένα αγγλικό έργο. Από κοντά και η σκηνοθεσία του Δημήτρη Αγιοπετρίτη-Μπογδάνου, ο οποίος κινεί στο μεγαλύτερο μέρος της παράστασης ορθά τους ηθοποιούς του, κατά τον ρυθμό του έργου, πάνω στη σκηνή αλλά και στο σκηνικό της Μαριάνθης Ράδου. Παρόλα αυτά, κατά την “παράβαση” του έργου διακρίνει κανείς κάποια ηθελημένη ανακολουθία στο ρυθμό, δημιουργώντας μια στιγμιαία σύγχυση στο θεατή μέχρι την ανάπτυξη του δεύτερου μέρους.

“Το Πήδημα” της Μάγκι Νέβιλ είναι ο ορισμός της παράστασης συνόλου. Εκτός αυτού, όμως, ο κάθε χαρακτήρας έχει τις δικές του ξεχωριστές στιγμές, με μονολόγους ή σπασίματα του τέταρτου τοίχου που επιτείνουν το γέλιο μας. Η καλοδεμένη ομάδα αποτελείται από τους Τζωρτζίνα Λιώση, Νάνσυ Μπούκλη, Νίκη Σκιαδαρέση, Όλγα Σκιαδαρέση, Λυδία Τζανουδάκη και Άγγελο-Προκόπιο Νεράντζη. Εντυπωσιάζεται κανείς από το κωμικό τάιμινγκ απάντων αλλά ιδίως στην περίπτωση της Νίκης Σκιαδαρέση βιώνει μια ερμηνευτική αποκάλυψη, αφού η ταλαντούχα ερμηνεύτρια μεταμορφώνεται συνεχώς επάνω στη σκηνή, περνώντας από το στάδιο του ερωτικού χωρισμού, στις σκληρές συνειδητοποιήσεις πίσω από τις κλειστές πόρτες και την τελική ανύψωσή της σε τραγικό σύμβολο. Την ίδια στιγμή, ο Άγγελος-Προκόπιος Νεράντζης αποτελεί μία έκπληξη στην “παράβαση” του έργου, σε ένα προκλητικό παιχνίδι που μάς αποκαλύπτει την ίδια τη φύση της θεατρικής πράξης. Είναι εξαιρετικά σημαντικό που η μουσική των αδερφών Σκιαδαρέση (Σκιαδαρέσες) βρήκε γόνιμο έδαφος για να ανθίσει σε αυτό το έργο. Οι δύο αδερφές κατάφεραν να δημιουργήσουν μουσικές-στιχουργικές στιγμές που εντάσσονται αρμονικά στο συνολικό αποτέλεσμα ενώ η προβληματική τους σχετικά με τη θέση της γυναίκας μέσα στους αιώνες εκφράστηκε στην “παράβαση” με μία αλληγορία που τις φέρνει πολύ κοντά στο ύφος του ποιητικού ρεαλισμού.

Οι εραστές της κωμωδίας και της σύγχρονης δραματουργίας, μάλλον θα διαβούν το κατώφλι του Θεάτρου Πόρτα περισσότερες από μία φορές αυτά τα Χριστούγεννα!