Τον 5ο και 4ο αιώνα π.Χ., ο Ιπποκράτης και η Ιατρική Σχολή της Κω διαχώρισαν την αιτιολογία των νόσων από τη δεισιδαιμονία, τη θεϊκή προέλευση και τις φιλοσοφικές υποθέσεις, και διατύπωσαν υψηλές ηθικές και δεοντολογικές αξίες για την ιατρική πρακτική, εισάγοντας τις αρχές της ωφελιμότητας, της μη-βλαπτικότητας, της εμπιστευτικότητας και της δικαιοσύνης. Το βιβλίο αυτό εξετάζει τη διαχρονικότητα αυτών των αξιών και του ανθρωπιστικού ιπποκρατικού πνεύματος, αντιτιθέμενο στην αντίληψη ότι είναι πλέον ξεπερασμένες και δεν καλύπτουν τα σύγχρονα ζητήματα ιατρικής ηθικής.