Συνεχίζοντας να δίνει χώρο σε δημιουργούς από όλο τον κόσμο και στα σύγχρονα θεατρικά έργα που εμπνέονται ελεύθερα από το αρχαίο αττικό δράμα, το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου παρουσίασε στο αργολικό θέατρο το νέο έργο του Λιβανοκαναδού Ουαζντί Μουαουάντ, “Ο Όρκος της Ευρώπης”, για δύο μοναδικές παραστάσεις, την 1η και τη 2η ημέρα του Αυγούστου, 2025.

Διάσημος για το θεατρικό έργο που ενέπνευσε την αριστουργηματική ταινία του 2010 “Μέσα στις Φλόγες” (“Incendies”, του Ντενίς Βιλνέβ, με μία υποψηφιότητα για το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας), o Μουαουάντ με το καινούριο του θεατρικό πόνημα που έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του στην Επίδαυρο, επέστρεψε στη γνώριμη θεματική του, εκείνη του τραύματος, της διαχείρισης του κύκλου της βίας και των πιθανοτήτων εξιλέωσης και επαναπροσδιορισμού στη διάρκεια ενός σύντομου βίου.

Credits: Theofilos Tsimas

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι κατά την εξέλιξη του έργου και τη γνωριμία του θεατή με τις ηρωίδες Ευρώπη (Leora Rivlin), Άσσια (Daria Pisareva), Ζοβέτ (Violette Chauveau), Ουεντίχα (Juliette Binoche) και Μεγάρα (Δανάη Επιθυμιάδη) αποκαλύπτονται πολλά και δαιδαλώδη μυστικά των προσωπικοτήτων που συνδέονται με την έννοια του διαγενεακού τραύματος, ωστόσο η βασική πλοκή εκκινεί από την ίδια την Ευρώπη. Την γνωρίζουμε στο σήμερα, όπου μέσω μιας διπλωμάτισσας-ερευνήτριας θα επανασυνδεθεί με τις χαμένες κόρες της και θα έρθει αντιμέτωπη και πάλι με τη φρικωδία-μια σφαγή παιδιών-στην οποία υπήρξε μάρτυρας, άθελά της και συνεργός. εβδομήντα πέντε χρόνια πριν.

Παρά το γεγονός ότι το στήσιμο της σκηνής παρέπεμπε περισσότερο σε ένα έργο “δωματίου”, με ελάχιστη διαχείριση του επιδαύρειου τοπίου, ωστόσο σκηνοθετικά και υπαγορευμένα μέσω του κειμένου του, ο Μουαουάντ προσέφερε στο κοινό μία παράσταση συνόλου, όπου καμία από τις πρωταγωνίστριες δεν προσπαθούσε να ξεχωρίσει από τη συμπαίκτρια της (σε ένα μάθημα μέσω του παραδείγματός της η οσκαρούχος Ζυλιέτ Μπινός), με υπολογισμένο σοφά τον ρυθμό στα διαλογικά μέρη και εξίσου μετρημένο τόνο που παρέσυρε το κοινό από την τραγωδία και την περιγραφή της κόλασης, στην αποσυμπίεση μέσω κάποιων χιουμοριστικών αναφορών (ο μονόλογος της Ζοβέτ για τον υπνοθεραπευτή).

Credits: Patroklos Skafidas

Αξίζει ειδικής μνείας η προσέγγιση της Δανάης Επιθυμιάδη στο ρόλο της κόρης από την Ελλάδα, της Μεγάρας, όπου μέσα στο γενικότερο τραγωδικό πλαίσιο κατάφερε να αναδείξει μια ελληνικότητα, δίχως να καταφεύγει στα στερεότυπα του σύγχρονου “Ελληνάρα” παρά δείχνοντας προς την ανεξαρτησία και τον διακαή, εσωτερικό πόθο της ηρωίδας να γίνει μητέρα. Για όσους δεν τον γνώριζαν, αποκαλυπτική του ταλέντου του στάθηκε η ερμηνεία του Emmanuel Schwartz ως Ζάκαρι. Ιδίως στην τελική απολογία του ήρωα, το μόνο που άκουγε κανείς στο αρχαίο θέατρο ήταν ο ήχος της ανάσας του διπλανού του.

Καθώς η παράσταση κατέληγε στα επιλογικά της συμπεράσματα, μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι το έργο δεν θα έχανε τίποτε από τη συνεκτικότητά του, εάν η διάρκειά του ήταν περισσότερο σφιχτή και κυρίως εάν δεν υπήρχαν κάποιες επαναλήψεις ως προς τις πληροφορίες και την προσέγγιση των κεντρικών φιλοσοφικών-αξιακών αξόνων του. Με την μεγαλύτερη δυναμική της να πηγάζει από το άθροισμα των ερμηνειών των πρωταγωνιστών της, η παράσταση έκανε το θεατή πολλές φορές να σκεφτεί, ακόμα,  ότι ίσως ο ιδανικός χώρος παρουσίασής της να ήταν η σκηνή κάποιου κλειστού θεάτρου.

Συντελεστές

Κείμενο – Σκηνοθεσία Wajdi Mouawad
Βοηθός σκηνοθέτη Cyril Anrep
Δραματουργία Charlotte Farcet
Σκηνικά Emmanuel Clolus
Σχεδιασμός φωτισμού Laurent Schneegans
Σχεδιασμός ήχου Annabelle Maillard
Μουσική σύνθεση Αλέξανδρος Δράκος Κτιστάκης
Κοστούμια Isabelle Flosi
Μακιγιάζ – Κομμώσεις Cécile Kretschmar
Ελληνικοί υπέρτιτλοι Βασίλης Δογάνης
Αγγλικοί υπέρτιτλοι Linda Gaboriau

Παίζουν Juliette Binoche,Violette Chauveau, Δανάη Επιθυμιάδη, Daria Pisareva, Leora Rivlin, Emmanuel Schwartz
Συμμετέχει η Adèle Réto-Lefort