Η γκαλερί Ζουμπουλάκη παρουσιάζει την ομαδική έκθεση “muddy mood”, σε επιμέλεια του Αποστόλη Αρτινού.

Συμμετέχοντες καλλιτέχνες

Βανέσσα Αναστασοπούλου, Χρήστος Δεληδήμος, Βασίλης Ζωγράφος, Διονύσης Καβαλλιεράτος, Κωνσταντίνος Λαδιανός, Ναταλία Μαντά, Μάρω Μιχαλακάκου, Δημήτρης Νεβεσκιώτης, Αλίκη Παλάσκα, Βασίλης Παπαγεωργίου, Νίκος Τρανός, Γιώργος Τσεριώνης, Διονύσης Χριστοφιλογιάννης.  

Vanessa Anastasopoulou

Ο Αρτινός γράφει στο κείμενό του: «Η τέχνη της κεραμικής θα μπορούσε να χαρακτηριστεί απ’ αυτό που ο Vilém Flusser θα πει τόσο ωραία: «λαιμαργία των χεριών». Γιατί η χειρονομία που εγείρει τον πηλό πάνω στον τροχό, ή στον πάγκο του κεραμίστα, είναι αυτή που αποκαλύπτει το υλικό στο περιβάλλον των εικόνων του. Ένα υλικό, όπως κάθε άλλο, που αντιστέκεται κι αφήνεται, κι όσο εγκαταλείπεται σ’ αυτή τη διττή κίνηση, τόσο κι αποδίδεται σε μορφικές απολήξεις που το διεγείρουν και το υποβάλλουν. Τα έργα δεν είναι αχειροποίητα, τα έργα διαπλάθονται, από μια δισυπόστατη πλατωνική χειρονομία, που εγγράφει το αντικείμενο στην αϋλότητα της ιδέας του και τ’ αντίστροφο. Η μορφή είναι υβρίδιο μιας τέτοιας διαλεκτικής.  

Maro Michalakakou

muddy mood· μια χύμα κι οργιώδης διάθεση εκκινεί τη δημιουργία. Η πρακτική της κεραμικής έχει κάτι το παιγνιώδες, κάθε κίνηση αποκαλύπτει μορφές. Το μόνο που μας απομένει είναι να τις διευρύνουμε, να τις πολλαπλασιάσουμε, να συνεχίσουμε το παιγνίδι. Αυτό άλλωστε κάνει ένα παιγνίδι συναρπαστικό, το ατελεύτητο των εκδηλώσεών του. Η μορφοποίηση του πηλού ανιχνεύει διαρκώς αυτή τη δυνατότητα, το δημιουργικό της εύρος. Είμαστε μέσα στην αρχή της ηδονής. Η αυθορμησία αυτής της πρακτικής, καθόλου βέβαια ασύνδετη με την εμπειρία και τη τεχνογνωσία της, δεν εξαντλείται στη σαγήνη, αλλά εκδηλώνεται στις διακρίσεις της. Καθώς ο κεραμίστας, ενώ αναγνωρίζει τις οπτικές μορφές, τις καθυποβάλει στο εύρος και στις διακρίσεις της εργασίας του. Εδώ εντοπίζεται κι η διαφορά απ’ τη μοντελοποίηση των παιδιών, ο δημιουργός αφήνεται στη σαγήνη, αλλά και την υποπτεύεται συνεχώς. 

Vasilis Papageorgiou

Η κεραμική, ακόμη και στις παραδοσιακές της μορφές, όταν υπηρετούσε δηλαδή τη χρηστική της αλήθεια, πάντα έβρισκε τρόπο να εκθέτει ένα ανοίκειο ίχνος, όπως για παράδειγμα οι ζωόμορφες, ή οι ανθρωπόμορφες κανάτες. Μια παραδοσιακή κανάτα που διαμορφώνεται με τέτοια χαρακτηριστικά εξέρχεται της χρηστικής της φύσης κι αναλαμβάνει έναν άλλο ρόλο, μιαν άλλη δοξασία μέσα στην εμπειρία του καθημερινού. Η μορφολογική αυτή απόκλιση δεν ήταν μόνο μορφολογική, υπηρετούσε κι ένα άλλο νόημα, μιαν άλλη σκηνή της αλήθειας. Το έργο τέχνης, προγραμματισμένο στον ορίζοντα της διαφοράς του, μοιάζει κι η πιο ιδεώδης ενσάρκωσή της. Το ανοίκειο έτσι, ακόμη και στις πιο οικείες μορφές που μπορεί ν’ αναλάβει, καθίσταται αυτή η ίδια η αληθοφάνεια του έργου, το απρόσκλητο ανάγλυφό της, που όμως, πάνω του, μόλις κι ιχνογραφείται.

Konstantinos Ladianos

Στην έκθεση muddy mood κεραμικά και ζωγραφικά έργα δεκατριών καλλιτεχνών εκδηλώνουν το εύρος των διαφορών τους. Τα εύθραυστα κεραμικά στοιχεία που επικάθονται πάνω στα βάζα της Βανέσσας Αναστασοπούλου υπομνηματίζουν την ίδια την ευθραυστότητα, που επικάθεται σαν τέφρα πάνω στις δόξες της ζωής. Το μυσταγωγικό γλυπτό της Ναταλίας Μαντά, έρχεται από ένα συμβολοποιημένο σύμπαν ολότελα δικό της. Πάνω σε μια υπερμεγέθη κανάτα, και σ’ ένα χέρι με διαστάσεις που υπερβαίνουν το φυσιολογικό ανθρώπινο μέγεθος, ο Χρήστος Δεληδήμος, ενσωματώνει ανάγλυφα στοιχεία που διακρίνονται για την αμφισημία τους και παραπέμπουν σε τελετουργικά αντικείμενα ξεχασμένων παγανιστικών λατρειών.

Dionysis Kavallieratos

Πόδια αρπακτικών πτηνών αναγνωρίζονται στα κεραμικά έργα της Μάρως Μιχαλακάκου, το ένα της έργο έχει την ονομασία Lovers, ένα σχόλιο πάνω στην επιθυμία και στο α-δύνατο της σχέσης. Τα σχέδια του Δημήτρη Νεβεσκιώτη, απ’ την οθόνη του υπολογιστή του αποτυπώνονται πάνω στην κεραμική επιφάνεια των βάζων του, μαρτυρώντας μια νέα ανθεκτικότητα, αυτή της ψηφιακής γραφής που υπερέχει. Τα βάζα του Γιώργου Τσεριώνη, με τις ρευστές τους φόρμες, που προσδιορίζονται και πέραν της ταυτότητάς τους. Οι θραυσματικές συνθέσεις της Αλίκης Παλάσκα, με τις ανορθόδοξες συγκολλήσεις και τις διεστραμμένες  αναπαραστάσεις τους. Και οι απεικονίσεις δυτικών διακοσμητικών κεραμικών στα διαφανή πέπλα της ζωγραφικής του Βασίλη Ζωγράφου.

Giorgos Tserionis

Στα κεραμικά γλυπτά του Διονύση Καβαλλιεράτου, με χιούμορ και κριτική διάθεση, εικονογραφούνται περιθωριακοί, αλλά κι εμβληματικοί, κατά κάποιον τρόπο, χαρακτήρες του σύγχρονου κόσμου μας. Κι οι μορφές των κεραμικών γλυπτών του Κωνσταντίνου Λαδιανού που μοιάζουν σαν να εξέρχονται απ’ τα ζωγραφικά του έργα και να αναλαμβάνουν στην τρίτη τους διάσταση μια νέα αφηγηματική πρόκληση. Οι κεραμικοί πίνακες του Βασίλη Παπαγεωργίου, που εμφορούνται από ζωγραφικές ατμόσφαιρες που αναλαμβάνει όμως εδώ το ίδιο το σώμα του πηλού. Τα κεραμικά γλυπτά του Νίκου Τρανού, αρχετυπικές κατασκευές που αναπτύσσονται τμηματικά προς τον ουρανό, ή μήπως έρχονται απ’ αυτόν; Κι επίσης οι επιτοίχιες κεραμικές απεικονίσεις του Διονύση Χριστοφιλογιάννη, που έρχονται απ’ την εικονοποιία μιας απροσδιόριστης, αλλά μαζί κι οικείας παράδοσης. Όλα αυτά κάτι σημαίνουν, κι όλα μαζί πάλι κάτι αποκρύπτουν, αυτή η μυστική γλώσσα της τέχνης».  

Aliki Palaska

Θερμές ευχαριστίες: Bernier / Eliades Gallery, Can Christina Androulidaki Gallery, Callirrhoë Gallery, Kalfayan Galleries, Eleftheria Tseliou Gallery.

Διάρκεια έκθεσης: 5 – 28 Ιουνίου 2025

Γκαλερί Ζουμπουλάκη, Πλ. Κολωνακίου 20

Ώρες λειτουργίας: Τρ., Πέμ. & Παρ. 11.00 -20.00

Τετ. & Σάβ. 11.00 –15.00

Κυριακή & Δευτέρα κλειστά