Δεν το χωράει το μυαλό μου ότι ο αγαπημένος μας δάσκαλος και οδοδείκτης, ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, δεν είναι πια εδώ.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ, μαζί με την εισαγωγή μου στη φιλολογία της Καλαμάτας, το 2013, που ξεκίνησα να παρακολουθώ όλες τις διαλέξεις του-αδιαλλείπτως μέχρι το 2016-σε ένα κόσμημα που δεν υπάρχει πια, στη Στοά του Βιβλίου. Τα μαθήματα εκκινούσαν από τον Αισχύλο, τον Αριστοφάνη, τον Μίλερ, τον Ευριπίδη, όμως η ευρυμάθεια του Γεωργουσόπουλου και οι πολύπτυχες εμπειρίες της ζωής του μεταμόρφωναν κάθε διάλεξη σε κάτι περισσότερο από μία παρουσίαση πάνω στο αντικείμενο που είχε αφιερώσει όλη τη ζωή του. Ερωτήματα που τον βασάνιζαν πάνω σε συγκεκριμένες λέξεις των κειμένων, εντυπώσεις από όλα τα ιερά τέρατα που είχε προλάβει επί σκηνής και κρίσεις που διακρίνονταν από υψηλό γούστο περί λαϊκής τέχνης.

Με έναν τέτοιον άνθρωπο, μπορούσες να μιλήσεις μέσα στην ίδια πρόταση για τους “Όρνιθες” του Αριστοφάνη και τον “Στάλκερ” του Ταρκόφσκι.

Με έναν τέτοιον άνθρωπο, μπορούσες να συζητήσεις πριν από την έναρξη της διάλεξης πάνω σε εκείνο το σωκρατικό “εἰς ὁ αὐτοῦ ἡ φύσις ἐπιτηδειοτάτη πεφυκυῖα εἴη” και να ξεκλειδωθούν χίλιοι δρόμοι στο μυαλό σου, εκεί που άλλοι έβλεπαν απλή γραμματική και συντακτικό.

Με έναν τέτοιον άνθρωπο, η “ανάγνωση” ενός κειμένου του Μίλερ αποκάλυπτε την τραγωδιακή μορφή της πλοκής και των χαρακτήρων του κορυφαίου Αμερικανού, τον Γκρέγκορι Σόλομον ως το μοναχικό κορυφαίο ενός αόρατου Χορού στο “Τίμημα”.

Τελευταία φορά τον είχα συναντήσει τυχαία, λίγο πριν την έναρξη μιας παράστασης στο Κηποθέατρο του Παπάγου, να απολαμβάνει το παγωτό του. Πρόλαβα να του πω πόσο πολύ με είχε επηρεάσει η γνώμη του να ανεβαίνουν στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου και παραστάσεις πέραν των αρχαίων Ελλήνων κλασικών, όπως κείμενα και από τη λατινική γραμματεία που δεν είχαν ανάλογη τύχη στη σκηνή, ακόμη και περισσότερος Μένανδρος. Από τους ανθρώπους που με επηρέασαν βαθύτατα στην “περιπέτεια” μου με το Μένανδρο.

Κώστας Γεωργουσόπουλος. Δεν γίνεται να λησμονηθεί.

Με τον αποχαιρετισμό μου, και ένα απόσπασμα από τις “Χοηφόρους” που τόσο επιδέξια ζωντάνεψε στα νέα ελληνικά: