Μόλις μερικές ημέρες μετά την πρεμιέρα της (09 Οκτωβρίου 2024), η παράσταση που σκηνοθέτησε η Έλενα Καρακούλη στο Θέατρο Χώρα πάνω σε ένα από τα πιο σημαντικά έργα του Σαμ Σέπαρντ (1943-2017), το “True West“, γνωρίζει συνεχόμενα sold-out και μαγνητίζει το κοινό με τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών, Νίκου Ψαρά και Μάρκου Παπαδοκωνσταντάκη. Γραμμένο το 1980, το έργο του σημαντικού Αμερικανού δραματουργού και ηθοποιού διακρίνεται για τον ωμό ρεαλισμό του, τη μίξη του τραγικού με το κωμικό και τους διαλόγους που αποτελούν πρόκληση για κάθε σπουδαίο ερμηνευτή.

Θέλοντας να κάνει ένα σχόλιο πάνω στις έννοιες της αμερικανικής οικογένειας και του μεγάλου χολιγουντιανού ονείρου, ο Σαμ Σέπαρντ τοποθετεί τους δύο βασικούς χαρακτήρες του, Λη και Όστιν, σε ένα ασφυκτικό, θερμό περιβάλλον μέσα στο οποίο δεν θα αργήσουν να αναδυθούν στην επιφάνεια τα συμπλέγματα, οι αδυναμίες αλλά και η αντιστροφή των ρόλων εξουσίας που συναντάμε συχνά στο θέατρο του Σέπαρντ.

©Patroklos_Skafidas

Ο Λη, τυχοδιώκτης μικροαπατεώνας και μεγαλύτερος αδερφός μιας οικογένειας που κουβαλάει το βάρος ενός χρεωκοπημένου και χαμένου στην έρημο πατέρα, εισβάλλει με τη θορυβώδη παρουσία του στο σπίτι της μητέρας. Εκεί κατοικεί, περίκλειστος στον κόσμο των αφρόντιστων φυτών, της λογοτεχνίας και του γραψίματος, ο Όστιν, ένας συγγραφέας κινηματογραφικών σεναρίων. Στην αρχή αντιδρά σχεδόν παθητικά σε κάθε ωμότητα και λεκτικό ξέσπασμα του αδερφού του, μέχρι την τελική διαμάχη που θα ξεσπάσει μεταξύ τους, όταν ο μεγάλος παραγωγός του Χόλιγουντ Σολ δηλώσει την προτίμησή του για τη σεναριακή ιδέα που έχει στο μυαλό του ο Λη.

Η σκηνοθεσία της Έλενας Καρακούλη κατάφερε να αναδείξει την τόσο σημαντική για τη δραματουργία σκηνογραφία του Κωνσταντίνου Σκουρλέτη όσο και να δημιουργήσει τις συνθήκες μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών ώστε ό,τι διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια του θεατή να ξεπερνάει την απλή αναπαράσταση και να παραδίδει μία “φέτα ζωής”. Ο Λη του Νίκου Ψαρά πάλλεται από τις πατριαρχικές αξίες του καταπατητή της παλιάς Δύσης και στην πραγματικότητα αποτελεί το western ανάλογο του Στάνλεϊ Κοβάλσκι (“Λεωφορείον ο Πόθος”, Τένεσι Ουίλιαμς). Από την άλλη, ο Όστιν του Μάρκου Παπαδοκωνσταντάκη, οδηγεί στη μεγάλη ανατροπή του έργου. Όταν πλέον το οικοδόμημα και το αφήγημα των μεγάλων ευκαιριών έχει καταρρεύσει, θα βγουν στην επιφάνεια τα βασικά ένστικτα της επιβίωσης και η αναπαραγωγή των πατριαρχικών προτύπων που προοδευτικά βούλιαξαν ένα ολόκληρο σπίτι στο χάος και εν τέλει το χαμό. Για οτιδήποτε κωμικό βρίσκεται μέσα στις πιο παρανοϊκές στιγμές των ομηρικών καβγάδων, στην απέναντι γωνία καιροφυλακτεί η τραγωδία της καθημερινής ζωής, ισάξια πλέον να αναμετρηθεί με τα πάθη και τις συγκρούσεις για εξουσία των Αρχαίων Ελλήνων.

©Patroklos_Skafidas

Σε ένα ανέβασμα αξιομνημόνευτο από κάθε άποψη, την ονειρική υφή εντός της αδερφικής διαμάχης φέρνουν οι ρόλοι των Σολ αλλά και της μητέρας. Ο Νέστορας Κοψιδάς δούλεψε ορθά πάνω στη λεπτή γραμμή της σάτιρας με την οποία περιβάλλει τον παραγωγό του Χόλιγουντ ο Σέπαρντ ενώ η Αλεξάνδρα Παντελάκη ως μητέρα στην τελευταία εικόνα του έργου είναι τόσο απόκοσμη, αιθέρια, σαν να επέστρεψε απευθείας από το φαντασιακό της παιδικής ηλικίας των δύο πρωταγωνιστών. Ο Μίκης Παντελούς, ως μουσικός επί σκηνής, συμπληρώνει μία δυνατή ομάδα και επαυξάνει το αμερικανικό-μεξικανικό κλίμα της παράστασης με τις παρεμβάσεις-συμπράξεις του.