Η Λίμνη Ακρόπολη είναι ο μεγαλύτερος υδροβιότοπος της Αττικής. Μετά το γκρέμισμα της, που συνέβαινε απότομα με τα χρόνια, την γεμίσανε με νερό. Παραδόξως, αν και χάθηκε το ορόσημο της πόλης, αναγκαστήκαμε να βρούμε πολλά άλλα για τα καρτ ποστάλ κι έτσι έγινε έκκληση για δημιουργία νέων έργων τέχνης. Το να λατρεύουμε, όμως, την Λίμνη Ακρόπολη θα ήταν μια συνέχεια της λατρείας των ερειπίων. Γι’ αυτό απλά την απολαμβάνουμε σα κάθε λίμνη, κάνουμε μπάνιο, πάρτυ, τη γεμίζουμε βρωμόνερα και σκουπίδια. Έτσι πάντα φαίνεται ότι υπάρχουν άνθρωποι εδώ, κι όχι απλά ότι υπήρξαν μόνο.

Έχει ξαναφουντώσει ο δημόσιος διάλογος για την Ακρόπολη. Ανεξαρτήτως πλευράς και θέσεων, όλοι κι όλες συμφωνούνε στο ότι αυτό το μνημείο πρέπει να διασωθεί γιατί πρέπει να διασωθεί. Η Ακρόπολη είναι ένα σωσίβιο για την Ελλάδα. Υποτίθεται ότι την κρατάει να μην πνιγεί, αλλά δεν την αφήνει να πάει βαθύτερα. Η απροβλημάτιστη αποδοχή της Ακρόπολης είναι που θέλουμε να σχολιάσουμε. Πίσω μας είναι ο φουτουρισμός, οι ντανταϊστές, ο Γιώργος Μακρής, ο Νικόλας Κάλας, και ο Φραντσέσκο Μοροζίνι.

Οι Sinodi Papu (που σημαίνει Συνοδοί Παππού, γι’ αυτό και το logo είναι σαν χάπι), επιχειρούν ένα πάντρεμα διαφορετικών τεχνών. Αποτελούνται από εικαστικούς, ηθοποιούς, και κωμικούς. Για την Λίμνη Ακρόπολη, φέρανε και μια χορεύτρια και έναν μουσικό. Σκοπός είναι να ενώσουν διαφορετικούς κόσμους, αλλά οι κωμικοί δεν καταλαβαίνουν κι οι καλλιτέχνες δεν γελάνε.

Το project «Λίμνη Ακρόπολη» αποτελείται από μια σειρά βίντεο, με ποίηση, συνεντεύξεις από αγνώστους στο δρόμου, χορό, royalty free μουσική που βρήκανε στο ίντερνετ, κανονική μουσική 8-bit νησιώτικων, μουσική από έναν Ισπανό που βρήκαμε στο λόφο, και καρναβαλισμό.

Οι Sinodi Papu (Πάνος Σκλαβενίτης, Μαρκέλλα Ξυλογιαννοπούλου, Τάνια Βαρβέρα, Αλέξανδρος Τιτκώβ, Κων/να Δαούτη) συνεργάστηκαν με τον Άγγελο Κράλλη, τη Νεφέλη Θεοδότου, και την Αιμιλία Μήλου.