Ο ρόλος της τέχνης ως πεδίο κοινωνικών αναζητήσεων και ως αφορμή για την εξέταση     θεμάτων κοινωνικοπολιτικού περιεχομένου έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και παραμέτρους που οδηγούν στην ευαισθητοποίηση του κοινού.

Όταν λαμβάνει χώρα στο δημόσιο πεδίο η αντιμετώπιση των παγκόσμιων προκλήσεων περνάει μέσα από το πρίσμα της κοινωνικής και καλλιτεχνικής ευαισθητοποίησης και η τέχνη γίνεται απαράμιλλα σημαντική για την οικοδόμηση δημιουργικών συμπράξεων και  κοινωνιών.

Το Διεθνές Συμπόσιο Γλυπτικής, με θέμα «1922-2022, Πρόσφυγες», το οποίο ολοκληρώθηκε στο τέλος του Ιουνίου στο  νότιο Πάρκο της Πάτρας από το Ν.Π.Δ.Δ. Δημοτική Βιβλιοθήκη – Πολιτιστικός Οργανισμός του Δήμου Πατρέων, τιμώντας τη μνήμη του γλύπτη Διονύση Γερολυμάτου αποτελεί μια ξεχωριστή δημοτική πρωτοβουλία κοινωνικής αφύπνισης, διερεύνησης και ευαισθητοποίησης.

Η πρόεδρος του Πολιτιστικού Οργανισμού Κατερίνα Γεροπαναγιώτη στον χαιρετισμό της στο Days of Art δήλωσε:

«Για ένα μήνα, δέκα καλλιτέχνες από την Ελλάδα & το εξωτερικό (Αλβανία, Αρμενία, Συρία & Τουρκία ) δημιούργησαν έργα τα οποία αποτελούν πλέον περιουσιακό στοιχείο στην περιοχή μας. Σήμερα εκτίθενται πέριξ της Ιχθυόσκαλας (Νότιο Πάρκο) ως υπαίθρια γλυπτοθήκη.

Κατά την διάρκεια του συμποσίου υπήρξε μεγάλη επισκεψιμότητα και έντονο ενδιαφέρον των πολιτών για τους καλλιτέχνες και των δημιουργιών τους. Επίσης, από τον Πολιτιστικό Οργανισμό είχαν προγραμματιστεί οργανωμένες επισκέψεις  από Συλλογικότητες της πόλης μας .

Η διαδικασία της φιλοτέχνησης των  έργων  ήταν ανοιχτή και πραγματοποιήθηκε μπροστά στα μάτια των θεατών-κατοίκων. Πρακτικά δόθηκε η δυνατότητα, να βλέπουν ζωντανά πως δημιουργείται ένα έργο γλυπτικής και ταυτόχρονα να γίνεται συζήτηση για το ρόλο της γλυπτικής στην ανάδειξη κοινωνικών προβλημάτων, όπως είναι η προσφυγιά. Η τέχνη της Γλυπτικής, τέχνη με μεγάλη ιστορία στον Ελλαδικό χώρο, τέχνη που χάνεται στα βάθη των χιλιετηρίδων, τα τελευταία χρόνια δέχθηκε το πλήγμα της οικονομικής κρίσης περισσότερο από όλες τις άλλες εικαστικές τέχνες»

Τα θέματα που αντικρίζει, σε σχέση με το προσφυγικό δράμα ο θεατής, είναι ευρεία και σύνθετα.
Το οικογενειακό δράμα της εκτόπισης  αναπαρίσταται σε μια δυναμική κινητικά ανάγλυφη σύνθεση με στοιχεία από την  λαϊκή εικονογραφία  στο έργο Φυγή του Χρήστου Τσουμπλέκα.

Παρόμοια και το έργο του Χρήστου Βαλέρα «Το Καραβάνι» εμπνέεται από τις οικογένειες που ξεριζώθηκαν και τα καράβια που υπήρξαν τα μέσα σωτηρίας των ανθρώπων αυτών αλλά και το έργο Αποχωρισμός του Φίλιππου Άγγελου Βαρέλα αποτελεί γροθιά στο στομάχι. Απεικονίζει την στιγμή που η μητέρα-γυναίκα και το βρέφος αποχωρίζονται τον πατέρα-άνδρα, ο οποίος μένει πίσω για υπηρετήσει στο ανήλεο μέτωπο του πολέμου. Η έμπνευση προήλθε από τις σύγχρονες και οδυνηρές εικόνες από την Ουκρανία

Έργα καλλιτεχνών που συμμετέχουν στην πάρκο στην Ιχθυόσκαλα μετασχηματίζουν τον πόνο και την σκληρή μετανάστευση σε συμβολική και αφαιρετική διάσταση. Στο έργο «Τα Πλέγματα» ο Τσαούσι Μπεσίμ απεικονίζει μέσω της ιδιαίτερης δυναμικής του μαρμάρου τη δυσκολία της παγίδευσης και της φυλάκισης στον πόλεμο. Και οι αφηρημένες μορφές του Παναγιώτη Λάμπρου στο έργο «Πορεία» δημιουργούν μια πύλη –ένα σύνορο των ψυχών.

΄Εργο Ιδιαίτερα συμβολικό εννοιολογικά είναι και ο  «Κύκλος ζωής / Προσφυγιά» του Σελτζούκ Γιλμάζ. Ο κύκλος είναι ένα γεωμετρικό σύμβολο για τη γη και τη ζωή  καταστρέφεται σε ένα σημείο από θραύσματα από τις ρίζες και τα φτερά, που έσπασαν στην κυκλική δομή. Και το έργο του αλέξανδρος m. pfaff, Εγώ Ειμί, 2022, χρησιμοποιεί ένα άλλο γεωμετρικό αρχέτυπο, τον κύβο καταδεικνύοντας τη σχέση του μέρους με το όλο, την ανάγκη της συνύπαρξης του συνόλου

‘Ένα αιώνιο αρχετυπικό σύμβολο, το σπίτι, επεξεργάζεται και ο Vasilis Vasili  στο έργο ‘Το σπίτι του θείου Θωμά”, γεωμετρική παρέμβαση στο εσωτερικό του μαρμάρινου όγκου με αναφορές σε χώρους μνήμης και παρελθόντος.

Ο Aktham Abdulhamid στο έργο «Ένα γράμμα από την γη στον ουρανό» συνδέει συμβολικά τη μοίρα και την ύπαρξη του ανθρώπου με το διηνεκές χάρη στην ενατένιση προς τον ουρανό, ενώ το τελευταίο έργο το οποίο εγκαταστάθηκε στο Πάρκο Gagik Altunyan  με τίτλο «Προσευχή» αποτελεί μια ιδιαίτερη συμβολική απεικόνισης της έννοιας της προσευχής η οποία αφήνει με έναν μνημειακό τρόπο, ελεύθερο στο πνεύμα του θεατή να σκεφτεί την διάσταση της προσευχής και να την επεξεργαστεί με βάση την υποκειμενικότητα του.

Στην υπαίθρια γλυπτοθήκη «Ιχθυόσκαλα» του Δήμου Πατρών η τέχνη συνάντησε την κοινή γνώμη, κατέστησε τον κάθε πολίτη ενεργό μέτοχο σε μια κοινωνική συνθήκη, τη συνθήκη του ξεριζωμού, που τραυματίζει τους λαούς αιώνες τώρα. Μέσω της δυναμικής καλλιτεχνικής πρωτοβουλίας και ολοκλήρωσης η  δημοτική αρχή ορίστηκε με ρόλο ενεργό για την τέχνη και τον πολιτισμό. Έργο το οποίο πρέπει να αντανακλάται και να ενεργοποιείται σε κάθε αρχή και φορέα με δημόσιο κύρος και λόγο.