Γράφει η Βένια Παστάκα

Ιστορικός Τέχνης

Ο Αλέκος Κυραρίνης φέρει μια σπουδαία κληρονομιά· γιος του σημαντικού μαρμαρογλύπτη Γιάννη Κυραρίνη, έχει γαλουχηθεί μέσα στην σημαντική παράδοση του νησιού της Τήνου, όπου η τέχνη και η πίστη είναι βαθιά συνυφασμένες. Από μικρή ηλικία ήρθε σε επαφή με τις τεχνικές της μαρμαρογλυπτικής και τα παραδοσιακά εικονογραφικά μοτίβα, κάτι που καθόρισε ανεξίτηλα τη μετέπειτα πορεία του. Οι συνθέσεις του ξεχωρίζουν για τη λεπτομερή επεξεργασία τους, τον επαναλαμβανόμενο ρυθμό και την πλούσια εικονογραφία, που αντλεί από θρησκευτικά και λαϊκά μοτίβα.

Κάθε του έργο είναι ένας διάλογος με το παρελθόν, μια γέφυρα ανάμεσα στην παράδοση και τη σύγχρονη έκφραση. Η ιδιαίτερη τεχνοτροπία του, με τη χαρακτηριστική χρήση γραμμών και σχημάτων, τον καθιστά μοναδικό στον εικαστικό χώρο, ενώ η συνεχής αναζήτηση νέων εκφραστικών δρόμων τον ωθεί σε διαρκή εξέλιξη.

Η νέα του έκθεση, με τίτλο «Πεδίον Ανθίσματος», όπου πραγματοποιείται στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος μέχρι τις 20 Ιουνίου σε επιμέλεια του Σταύρου Ζουμπουλάκη, περιλαμβάνει 61 έργα που δημιουργήθηκαν τα τελευταία τέσσερα χρόνια, πολλά από τα οποία παρουσιάζονται για πρώτη φορά. Οι μορφές που πρωταγωνιστούν στο έργο του –άγγελοι, δαίμονες, σταυροί, συμβολικές φιγούρες– επιστρέφουν με μια νέα δυναμική. Η θεματολογία του παραμένει πιστή στις πνευματικές του αναζητήσεις, αλλά ταυτόχρονα ανανεώνεται μέσα από νέους πειραματισμούς με το χρώμα και τη φόρμα. Σε αυτή τη δουλειά, οι αναφορές του καλλιτέχνη στα τηνιακά λιθανάγλυφα είναι έντονες, καθώς και στα επαναλαμβανόμενα μοτίβα του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη, ενώ οι άγγελοί του έχουν στοιχεία από αυτούς του Paul Klee και της κοπτικής τέχνης. Η παρουσία του ιερού και του μυθικού στο έργο του δεν είναι επιφανειακή, αλλά αποτελεί δομικό στοιχείο της αφήγησής του, μια διαρκής αναζήτηση του άχρονου μέσα στον χρόνο.

Το κεντρικό έργο της έκθεσης, από το οποίο αντλεί και τον τίτλο της, διαφοροποιείται αισθητά από το υπόλοιπο σύνολο. Δεν περιέχει αγγέλους ούτε άλλα εμφανή θρησκευτικά σύμβολα, αλλά παρουσιάζει ένα ανθισμένο χωράφι, μια πανδαισία χρωμάτων και φωτός. Η θέση του στην έκθεση το αναδεικνύει ως ένα σύμβολο πίστης, ελπίδας και αναγέννησης, μια υπενθύμιση ότι η τέχνη μπορεί να λειτουργήσει ως χώρος λύτρωσης. Σε αυτό το έργο, η φύση εμφανίζεται ως ένας χώρος ιερός, ένας τόπος που διατηρεί τη μνήμη και την αλήθεια της ύπαρξης. Ο καλλιτέχνης μέσα από αυτή την επιλογή μοιάζει να μας καλεί σε έναν στοχασμό πάνω στην ομορφιά και την ουσία της ζωής.