Η διατριβή διερευνά τη διαδρομή που διήνυσε το μοτίβο του γιατρού στις πολύμορφες σατιρικές εκδοχές του μέσα από ποικίλα λογοτεχνικά γένη (επίγραμμα, σάτιρα, κωμωδία, μυθιστόρημα, μύθος, κά.), ωσότου αποκρυσταλλωθεί στο συνοπτικό σατιρικό είδος του επιγράμματος. Χρονικό φάσμα της έρευνας είναι η αρχαϊκή εποχή έως τον λατινικό Μεσαίωνα, ενώ βασικοί πρωταγωνιστές της οι τρεις μεγάλοι Ρωμαίοι επιγραμματοποιοί, ο Μαρτιάλης (1ος-2ος αι. μ.Χ), ο Αυσόνιος (4ος αι. μ.Χ.) και ο Λουξώριος (τέλη 5ου-αρχές 6ου αι. μ.Χ.).

H έρευνα διαχωρίζεται σε δύο σκέλη. Στο πρώτο παρουσιάζονται κατηγορίες σατιρικών μοτίβων: γιατρός αμαθής, φιλοχρήματος, επιδειξιομανής, ασελγής, δηλητηριαστής, χειρουργός ‘χασάπης’, αδέξιος οφθαλμίατρος. Αναλύονται οι σχέσεις μίμησης και πρωτοτυπίας συγκριτικά τόσο με την ελληνική λογοτεχνία (επιγραμματική ποίηση Λουκιλλίου, Νικάρχου κ.ά.), όσο με τη γηγενή παράδοση, τη fabula palliata Πλαύτου και Τερεντίου, τη σάτιρα των Ορατίου, Ιουβενάλη, Πέρσιου και το μυθιστόρημα των Πετρωνίου και Απουλήιου. Στο δεύτερο τμήμα εξετάζεται αν οι κειμενικές μεταμορφώσεις των μοτίβων συμβαδίζουν, ως ρεαλιστικό «απείκασμα», με ή παραμορφώνουν τις ιστορικο-κοινωνικές διαστάσεις που αποδίδονταν στον γιατρό. Ο αναγνώστης διαφωτίζεται μεταξύ άλλων για το κοινωνικό επίπεδο του γιατρού που εργαζόταν στην Ελλάδα και κυριώς την Ρώμη, την εκπαίδευση, την αμοιβή του, τους κοινωνικούς χαρακτηρισμούς και τις αιτιάσεις εναντίον του.