Στην αυγή του 2026, στον τόπο που γέννησε τη θεατρική πράξη, σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη αλλά και στα περιφερειακά θέατρα, όλο και περισσότερες σκηνές αδυνατούν να εξυπηρετήσουν την όλο και αυξανόμενη «θεατροφιλία» του κοινού, που έρχεται με τη σειρά του αντιμέτωπο με απανωτά φαινόμενα «sold-out».

Σύγχρονα έργα όπως η «Έντα» των Αντώνη Τσιοτσιόπουλου-Γιώργου Παλούμπη στη ρηξικέλευθη σκηνοθεσία του Παλούμπη, η ανάγνωση των θεσσαλικών φολκλορικών μύθων από τον Κωνσταντίνο Ντέλλα  στις «Γριές που μαζεύουν την τσουκνίδα», η σύγχρονη σάτιρα του Γιώργου Καπουτζίδη στην «Καρυάτιδα!» βλέπουν τα ηλεκτρονικά τους εισιτήρια να «ξεπουλάνε» με αστραπιαίες ταχύτητες, κατά την ανάρτησή τους στις σχετικές πλατφόρμες εξυπηρέτησης του κοινού-και όχι αδίκως.

Οι Γριές που μαζεύουν την τσουκνίδα

Για όσους αρέσκονται στους νέους ορίζοντες που το μοντέρνο θεατρικό έργο (ελληνικό ή διεθνές) ανοίγει, το Days of Art in Greece ξεφυλλίζει και προτείνει θεατρικές εκδόσεις για όλες τις προτιμήσεις. Εκδόσεις τόσο σπαρταριστές που σχεδόν βλέπει κανείς τα γράμματά τους να παιχνιδίζουνε μπροστά στα μάτια του, φτιάχνοντας την ιδανική συνθήκη για τη σκηνή της φαντασίας και του νου.

Απαιτητικό από τη φύση του θεατρικό είδος, ο μονόλογος υπηρετείται υποδειγματικά από τον ηθοποιό Γιάννη Μποσταντζόγλου στο έργο του «Το Τηλεφώνημα» (εκδόσεις Αγγελάκη). Αντλώντας από την παράδοση του Ζαν Κοκτώ, της νεοελληνικής δραματουργίας αλλά και της πικρής σάτιρας του Μποστ, ο Γιάννης Μποσταντζόγλου προσφέρει στο κοινό ένα έργο που πάλλεται από αισθήματα αλλά που ταυτόχρονα προκαλεί τον ηθοποιό να του δώσει υπόσταση επί σκηνής… δομημένο καθώς είναι από έναν ακούραστο ερμηνευτή του κινηματογράφου και της σκηνής. «360 τόσες μέρες έχει ο χρόνος και κάθε μέρα έχει τόσες εκπλήξεις! Γνωρίζετε βέβαια, ότι στα μάτια των παιδιών, που τα εκκολάπτουμε ίδια με εμάς, όσα βλέπουν μοιάζουν ανάποδα! Ενώ στων ηλικιωμένων σαν και μένα… (Με πίκρα.) όλα είναι σκοτεινά, βρώμικα και σπασμένα!»

Για όσους δεν πρόλαβαν να δουν το σημαντικό ανέβασμά του από το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν πέρυσι, έχουν την ευκαιρία να διαβάσουν το έργο του Πάου Μίρο «Βρέχει στη Βαρκελώνη» στη μετάφραση του που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άπαρσις. Η μεταφραστική ομάδα Els de Paros (Οι Παριανοί), αποτελούμενη από τους Μαρία Χατζηεμμανουήλ, Γιάννη Μαντά, Αλέξανδρο Μπαβέα και Δημήτρη Ψαρρά ζωντανεύουν ένα σύγχρονο ερωτικό τρίγωνο που γοήτευσε το θεοτρόφιλο κοινό μέσα από τη σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου και τις ερμηνείες των Δήμητρα Ματσούκα, Κώστα Καζανά, Ανδρέα Κοντόπουλου.

“Βρέχει στη Βαρκελώνη”.

Έχοντας συλλάβει τις «Σπυριδούλες» (εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή) ως μία σύγχρονη τραγωδία, η Νεφέλη Μαϊστράλη συγκλονίζει το κοινό επί τρία συναπτά έτη, μιλώντας μέσα από τη φρικιαστική ιστορία της δεκαετίας του 1950 για όλες τις εργαζόμενες γυναίκες του τομέα της καθαριότητας που μέχρι σήμερα έρχονται αντιμέτωπες με το αδυσώπητο πρόσωπο των ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων. Σχολιάζοντας τον ρόλο του Χορού των Σπυριδούλων στο έργο της, η Νεφέλη Μαϊστράλη αποκαλύπτει: «…η απόδοση ενός «συλλογικού οργάνου», όπως είναι στη δική μας περίπτωση ο Χορός των Σπυριδούλων, η εναλλαγή επεισοδίων και χορικών, καθώς και η αποφυγή της βίας επί σκηνής συμβάλουν στη μεγέθυνση του συμβάντος και στη διερεύνηση ενός νέου τρόπου συγκίνησης των θεατών, που είναι εξοικειωμένοι με τη σκληρότητα και τη βία μέσω της επικαιρότητας και των σύγχρονων τεχνολογικών μέσων.»

Η Μάργκαρετ Γουέσελινκ είναι εκείνη η αμερικανίδα συγγραφέας, απόφοιτος της αγγλικής φιλολογίας από το πανεπιστήμιο Harvard που ζει στην Ελλάδα και βλέπει το έργο της να παρουσιάζεται τόσο στη χώρα μας όσο και στη Γερμανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το πιο πρόσφατο θεατρικό της πόνημα, Η Τριλογία της Εξοχής, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αιγόκερως, που είναι πάντοτε προσανατολισμένες στην ανάδειξη της σύγχρονης θεατρικής παραγωγής. Διαβάζοντας το επίμετρο του Μάνθου Σαντοριναίου ανακαλύπτουμε μια θεατρική φωνή που αντλεί από το Τζον Στάινμπεκ αλλά και από τις ευαισθησίες γύρω από την γη, τον μόχθο των ανθρώπων που τη δουλεύουν, την ευγένεια της απλότητας. «Υπάρχουν άνθρωποι εδώ. Κανείς δεν θα το αρνιόταν πως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σε αυτόν τον χώρο./ Υπάρχουν όμως και ζώα. Είναι εδώ μαζί μας, σε αυτόν εδώ τον χώρο. Τα ζώα ήταν εδώ προτού χτιστεί αυτό το κτίριο και τα πνεύματά τους είναι ακόμα εδώ, ζουν μέσα στους τοίχους, παρακολουθώντας τι συμβαίνει, κρατώντας τον τόπο ασφαλή.»

Έχοντας εργαστεί ως σκηνοθέτης και σεναριογράφος από το Λονδίνο και την Οξφόρδη, μέχρι τους σημαντικότερους ελληνικούς τηλεοπτικούς σταθμούς, ο Μάνος Τσότρας μάς συστήνει το νέο του θεατρικό έργο «Ελλάδα στον αέρα», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αγγελάκη. Πρόκειται για μία σατιρική, αιχμηρή ματιά στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία, ένα έργο ακραίων αντιθέσεων και ταχύτητας που ξαποσταίνει με νεοελληνικές μουσικές αναφορές, από τον Δημήτρη Παπαδημητρίου μέχρι το Σταμάτη Κραουνάκη που ευελπιστούν να συντονίσουν τους αναγνώστες/ θεατές σε μία κοινή ανάσα.

Σας αρέσουν τα road trips; Είτε θετική είτε αρνητική η απάντησή σας, το μόνο σίγουρο είναι ότι από την «Οδύσσεια» μέχρι το «Μόμπι Ντικ», οι μεγάλες εσωτερικές περιπέτειες τροφοδοτούν τις πιο γοητευτικές αφηγήσεις. Μια τέτοια ιδιότυπη οδύσσεια, με επίκεντρο τους Sabah και Θοδωρή εξιστορεί η Ειρήνη Δερμιτζάκη στο θεατρικό της έργο «Trans–port», που διαβάζει κανείς από τις εκδόσεις Άπαρσις. Η βραβευμένη θεατρική συγγραφέας, με πολύχρονη εμπειρία στο Ηνωμένο Βασίλειο, τη σεναριογραφία και τον κόσμο του βιβλίου, ξεδιπλώνει μια ανθρώπινη ιστορία γεμάτη δράση και σασπένς για όλα εκείνα που τελικά θα ενώσουν τους δύο φαινομενικά αντίθετους ήρωες: τον πόνο και τα ανεκπλήρωτα όνειρα.

Αντλώντας από τους κώδικες του θεάτρου του παραλόγου και του Ντέιβιντ Μάμετ, η Κατερίνα Ανδριανάκη στη μαύρη κωμωδία της «Ξαπλωμένοι στο γρασίδι» (εκδόσεις Βακχικόν)  ξεδιπλώνει τις προσωπικότητες των χαρακτήρων της Τομ και Τζέρι, τη στιγμή ακριβώς που ένας φονικός ιός σαρώνει τον πλανήτη. Ένα υπαρξιακό θρίλερ που κόβει σαν ξυράφι, μια φιλία που φτάνει στα λεκτικά της όρια και μια χαραγή ελπίδας, εκεί που όλα μοιάζουν χαμένα από χέρι.

Η Χριστιάνα Λαμπρινίδη, μέσα από το πολυφωνικό της έργο «Μονόλογοι των Συνόρων»  ανιχνεύει τις έννοιες των εσωτερικών και φυσικών συνόρων σε αυτό το δίγλωσσο βιβλίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άπαρσις. Με μια ποιητική γλώσσα, κάποτε ασθμαίνουσα, και κάποτε σχεδόν σουρεαλιστική, η Λαμπρινίδη δεν επιχειρεί να απαντήσει παρά να θέσει μια σειρά από ερωτήματα: «Υπάρχει σωστό έδαφος; Σωστή γλώσσα; Σωστό αίμα; Ίσως η μοναδική απάντηση να είναι η μνήμη».

Μία προυστική αντιμετώπιση της μνήμης μετέρχεται ο Μηνάς Βιντιάδης στον καινούριο του μονόλογο «Βροχή τα Βέλη» (εκδόσεις ΚΑΠΑ)  που παρουσιάζει την τρέχουσα θεατρική περίοδο σε όλη την Ελλάδα ο Στράτος Τζώρτζογλου. Ένας άνδρας γύρω στα 60 αναστοχάζεται τη ζωή, τα πάθη και τα λάθη του ανοίγοντας την ψυχή του στο κοινό, μοιράζοντας το γέλιο και το δάκρυ του λίγο πριν από το τραπέζι των γενεθλίων του. «Αν ήμουν μία από τις τέσσερις εποχές του χρόνου δεν θα ήθελα να είμαι το φθινόπωρο, γιατί πέφτουν τα φύλλα, ούτε ο χειμώνας, γιατί χιονίζει και βλέπω πάντα εκείνο το κόκκινο μοχθηρό χιόνι, ούτε η άνοιξη, γιατί είναι κάτι μεταξύ φθινοπώρου και καλοκαιριού. Θα ήθελα πολύ να ήταν η ζωή μου σαν το καλοκαίρι. Κάθε φορά που στέκομαι στην άκρη του γιαλού, πίνοντας ένα ποτήρι ρακή, αναρωτιέμαι τι είμαι εγώ, τι είναι τελικά το καλοκαίρι.»