Η Σοφία Μαρβοά Δούκισσα της Πλακεντίας γεννήθηκε το 1785 στη Φιλαδέλφεια της Πενσυλβάνιας. Στις 29 Νοεμβρίου 1802 παντρεύτηκε στο Παρίσι με πολιτικό γάμο και την επόμενη μέρα με θρησκευτικό τον Αnne-Charles Lebrun. Όταν το 1804 ο Ναπολέοντας στέφθηκε αυτοκράτορας, ο Charles- François Lebrun τιμήθηκε από τον Ναπολέοντα με τον τίτλο του Δούκα της Πλακεντίας και το 1809 με ειδικό διάταγμα του Αυτοκράτορα,  ο γιος του, Αnne-Charles Lebrun κληρονόμησε τον τίτλο του. Μέχρι το 1824 η Δούκισσα ζούσε στο Παρίσι κοντά στον πεθερό της. Το 1825 εγκατέλειψε τη συζυγική στέγη μαζί με την κόρη της Ελίζα και στη συνέχεια επιδόθηκε σε ταξίδια και περιπέτειες. Το 1829 επισκέπτεται την Κέρκυρα και ένα χρόνο μετά φτάνει στο Ναύπλιο και ακολουθεί και επίσκεψή της στην Αίγινα. Ήδη από το τέλος του 1830 και τις αρχές του 1831 αγόρασε εκτάσεις στην πόλη και τα περίχωρα από τους Οθωμανούς που αποχωρούσαν. Η απόφαση εγκατάστασης στην Αθήνα συνεπάγεται και την κατασκευή οικίας. Μέχρι να ετοιμαστεί το ξύλινο σπίτι που είχε παραγγείλει, ταξίδεψε με την κόρη της στο Λίβανο και τη Βηρυτό όπου το 1837 πεθαίνει σ’ αυτό το ταξίδι η κόρη της από τυφοειδή πυρετό. Τα ακίνητα που είχε στην κατοχή της στην πρωτεύουσα τα εκμεταλλεύτηκε με διάφορους τρόπους είτε κτίζοντας ακίνητα για ιδιωτική χρήση, είτε μισθώνοντας εκτάσεις σε καλλιεργητές είτε δωρίζοντας ακίνητα.

Στις 27 Μαρτίου 1843 με δωρητήριο συμβόλαιο 18999 του συμβολαιογράφου, Κ. Κοκίδη, η Δούκισσα δωρίζει στον Δαβίδ Πατσίφικο, πρόξενο της Πορτογαλίας από το 1836 μέχρι το 1842, ένα γήπεδο έκτασης 3.200 γαλλικών τετραγωνικών στην Αθήνα στη θέση Μπουμπουνίστρα, στην σημερινή οδό Αμαλίας πολύ κοντά στον Εθνικό κήπο. Ο Δ. Πατσίφικο σκόπευε να οικοδομήσει -με συνεισφορά των ομοθρήσκων του Ιουδαίων- ένα ναό για τους Ισραηλίτες της «αίρεσης» του Σεφαρδήμ, φυλής του Ιούδα, που σε επερχόμενο χρόνο θα μπορούσαν να εγκατασταθούν στην Αθήνα και παράλληλα μια κατοικία για τη διαμονή του Ραβίνου. Στο δωρητήριο αυτό η Δούκισσα προκειμένου να προστατέψει το ακίνητο από διαφορετικές χρήσεις (υποθήκες, απαλλοτριώσεις, μεταβίβαση στους κληρονόμους του Δ. Πατσίφικο) θέτει απαγορευτικούς όρους. Το γήπεδο λοιπόν αυτό δεν μπορούσε να υποθηκευτεί να απαλλοτριωθεί και να μεταβιβαστεί στους κληρονόμους του. Επιπλέον, σε περίπτωση που το σχέδιο αυτό δεν ευοδωνόταν, τότε το γήπεδο θα παρέμενε στην εβραϊκή κοινότητα της Ιερουσαλήμ για να το οικοδομήσει, όταν μπορούσε. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το συμβόλαιο στην τελευταία παράγραφο που αναφέρεται και ο σύζυγός της μιας και ο χωρισμός της είχε επικυρωθεί δικαστικά, δεν είχε εκδοθεί όμως διαζύγιο στην Καθολική εκκλησίας. Προκειμένου η Δούκισσα να διαθέτει την περιουσία της στην Ελλάδα, ήταν απαραίτητη η συγκατάθεση του συζύγου της. Το συμβόλαιο υπογράφεται στα γαλλικά. Παρόλα αυτά ο Πατσίφικο δεν θα αξιοποιήσει το οικόπεδο. Το 1852 η Δούκισσα διόρισε επίτροπο – πληρεξούσιό της τον δικηγόρο, Λεωνίδα Σγούτα για τη διεξαγωγή της δίκης μεταξύ Δούκισσας και Πατσίφικο και την ανάκληση και ακύρωση της δωρεάς του οικοπέδου. Η ανάκληση αυτής της δωρεάς ίσως να οφειλόταν και σε οικονομικούς λόγους, ελάττωση των εισοδημάτων της λόγω των εξόδων που είχε δημιουργήσει και των κατασκευών που είχε ήδη σε εξέλιξη.

Υπακοή Χατζημιχαήλ

Τμήμα Επεξεργασίας Αρχείων,

ΓΑΚ – Κεντρική Υπηρεσία

[Πηγή: Γενικά Αρχεία του Κράτους, Κεντρική Υπηρεσία, Αρχείο Συμβολαιογράφου Αθηνών Κοσμά Κοκίδη (Κ 66)]