Η αρχή του νέου έτους υποδέχεται τον καλλιτεχνικό εγχώριο αλλά και διεθνή κόσμο με την απώλεια του σπουδαίου ζωγράφου Αλέκου Φασιανού. Γεννημένος του το 1935 στους Αγίους Αναργύρους στην Πλάκα Ακρόπολης με πατέρα μουσικό μαθαίνει από μικρός να παίζει βιολί. Καταλυτικότερη επιρροή, που οδηγεί όμως στο ενδιαφέρον του για τη ζωγραφική αποτέλεσαν οι επισκέψεις με τη μητέρα του ( φιλόλογο με αγάπη για τον αρχαίο κόσμο ) στην Ακρόπολη και σε Μουσεία, καθώς και ο θαυμασμός του για τις βυζαντινές εικονογραφίες καθώς βοηθούσε στις λειτουργίες τον ιερέα παππού του. Το 1956 εισάγεται στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών και φοιτά με καθηγητή τον Γιάννη Μόραλη.

Αλέκος Φασιανός

Στη συνέχεια λαμβάνοντας υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης παρακολουθεί μαθήματα λιθογραφίας στην École des beaux-arts του Παρισιού(1962-1964), όπου και θα εγκατασταθεί δύο χρόνια αργότερα, μοιράζοντας την ζωή και το έργου του μεταξύ Παρισιού και Αθήνας. Από το 1959 με την πρώτη ατομική έκθεση θα χαράξει την δική του πορεία με συμμετοχή σε πολυάριθμες διεθνής ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, με το έργου του να περιλαμβάνει χαρακτικά, φιλοτέχνηση αφισών καθώς και σκηνικών σε συνεργασία με το Εθνικό Θέατρο. Επιπλέον θα φιλοτεχνήσει την εικονογράφηση αρκετών βιβλίων γνωστών Ελλήνων και ξένων ποιητών και συγγραφέων, ενώ θα εκδώσει και δικά του ποιητικά και πεζά κείμενα.

Παραμένοντας πιστός στις πρωταρχικές του επιρροές από την αρχαία ελληνική τέχνη, τα κυκλαδίτικα ειδώλια, αλλά κυρίως του εικονογραφικού πλούτου και της λιτότητας της βυζαντινής τέχνης θα δημιουργήσει την προσωπική του εικαστική γλώσσα με πρωταγωνιστές τις ακίνητες διογκωμένες ανθρώπινες φιγούρες σε διάλογο  με τη ζωηρότητα των στοιχείων της φύσης που τις περιβάλλουν. Κύρια στοιχεία της εκφραστικότητας του όμως που θα γεφυρώσουν και θα ξεπεράσουν τις διαφορές μεταξύ του μεσογειακού ελληνικού περιβάλλοντος με το αστικό τοπίου του Παρισιού και της αναπαραστατικής ελληνικής τέχνης με τις μοντέρνα διεθνή καλλιτεχνικά ρεύματα, καταξιώνοντάς τον ως ένα παγκόσμιο έλληνα καλλιτέχνη θα αποτελέσει η αυθόρμητη χρήση του χρώματος, κυρίως του κόκκινου του μπλε και της ώχρας, σχεδόν αυτούσιων. Καθοδηγούμενος από την προσήλωση στην προσωπική του αναγκαιότητα για ελευθερία μέσω της ζωγραφικής και επανερχόμενος συνεχώς σε μία  εσωτερική παιδικότητα θα αποδώσει μέσω της ανθρώπινης φιγούρας τόσο τη γαλήνη όσο και το ερωτικό πάθος, τη ζωή και τον θάνατο, εκπέμποντας μία ελληνικότητα προσωπική που θα γίνει οικουμενική.

Τον Φεβρουάριο του 2021 θα λάβει την ύψιστη τιμή, για την προσφορά του στα γράμματα και τις τέχνες μέσω της παρασημοφόρησης από τη γαλλική κυβέρνηση με το αξίωμα του Commandeur de l’Ordre des Arts et des Lettres (Tαξιάρχη του Τάγματος των Τεχνών και των Γραμμάτων) από τον Γάλλο πρεσβευτή στην Ελλάδα .

Αναμφίβολα, η απώλεια του σπουδαίου ζωγράφου είναι μεγάλη για την καλλιτεχνικό χώρο και αποτελεί μία δυσάρεστη λήξη στο τέλος ενός ήδη δύσκολο έτους. Ας αποτελέσει όμως αφορμή για επανεπίσκεψη και επανεκτίμηση της πλούσιας κληρονομιάς του έργου που αφήνει πίσω και που όπως φιλοδοξούσες και ο ίδιος έχει τη δυνατότητα να γαληνεύει και να χαροποιεί τους ανθρώπους, υποδεχόμενοι το νέο έτος με αισιοδοξία.