Η τροπική της σχέσης του με τις πολιτισμικές βιομηχανίες αφορά όχι μόνο στη συνεργασία του με θεσμούς αλλά και στην συνεργασία του με ομάδες σε μορφή κοινοτικής καλλιτεχνικής πρακτικής καθώς και στην δημιουργία νέων θεσμών όπως το International Forum for Performance art((I.F.P.A.) που λειτουργεί εδώ και πέντε χρόνια(από το 2018) και του οποίου είναι συνιδρυτής και καλλιτεχνικός διευθυντής μέχρι σήμερα και το οποίο αποτελεί παράλληλο και αυτόνομο πρόγραμμα του Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους. Η θεματολογία του Φόρουμ καλύπτει ένα ευρύ φάσμα των τεχνών με έμφαση στη σωματικότητα και τη δια-μεσικότητα ενώ παράλληλα πραγματοποιεί την προβολή ταινιών επιτέλεσης(video performance) και εικαστικών ταινιών με συμμετοχή από όλο τον κόσμο. Επίσης οι θεωρητικές εργασίες του Φόρουμ αποτελούν σημαντικό κομμάτι της διοργάνωσης και ενέχουν δια-επιστημονικό χαρακτήρα.

Η ιδέα της χρήσης μαζικών μέσων, όπως η τηλεόραση προκειμένου να διαδοθούν έννοιες και να υπάρξει μια επιστημονική τοποθέτηση υλοποιήθηκε με την σειρά για τα κινήματα τέχνης στον 20^ο αιώνα, Το Μαύρο Τετράγωνο, για λογαριασμό της Κρατικής Τηλεόρασης(ΕΡΤ3). Πρόκειται για 14 ημίωρα ντοκυμαντέρ τα οποία πραγματεύονται με άξονα τα κινήματα αυτά το πολιτικό και το αισθητικό διατέμνοντας έννοιες της φιλοσοφίας και της ψυχανάλυσης με διεπιστημονική και δια-καλλιτεχνική προσέγγιση. Η ιδέα, η αρχισυνταξία, η επιστημονική διεύθυνση της έρευνας κα η παρουσίαση της εκπομπής ήταν δικές του. Το εγχείρημα περιλάμβανε εκτός του λόγου και άλλα μέσα(animation, videoart, live actions κ.α.) δημιουργώντας έτσι ένα τοπίο λόγου και εικόνων που σαν κατεύθυνση είχαν την αποσαφήνιση εννοιών και την πολύμορφη μετάδοση ιστορικών πληροφοριών.  Ουσιαστικά απαντούσε στο ερώτημα αν μπορεί μια εκπομπή τέχνης με φιλοσοφικό και διεπιστημονικό χαρακτήρα να απευθυνθεί στο ευρύ τηλεοπτικό κοινό και να παραστατικοποιήσει δύσκολες έννοιες.

Στις επιτελεστικές πρακτικές του η χορογραφική και χωρογραφική προσέγγιση στηρίζεται στη βιο-δυναμική μέθοδο των «σωματικών πτυχώσεων» και τη σχέση που παράγουν με τα αντικείμενα και τις άλλες μορφές παράστασης στο χώρο (πολυμέσα, εγκαταστάσεις, κ.α.). Γι’ αυτό το σκοπό οι δράσεις του, είτε ατομικές είτε με την ομάδα του, συνήθως πραγματοποιούνται σε μεγάλους χώρους που λειτουργούν ως κύρια εγκατάσταση (μουσεία, γκαλερί, μνημεία), ενώ στον ίδιο χρόνο αποτελούν τον τόπο πραγμάτωσης της ζωντανής δράσης. Πρόκειται για ένα όλον το οποίο πραγματώνεται δια-σωματικά και δια-μεσικά, μέσα από τη «σύντηξη» των διαφόρων συμβάντων που περιέχονται στη συνολική performance και τη χρήση των μέσων. Η ανάδυση των μορφών μέσα από την έντονη σωματικότητα έχει αναφορά στη γλυπτική τέχνη και συγκεκριμένα στη μελέτη των σωμάτων της Αναγεννησιακής περιόδου, στη Ρωσική Πρωτοπορία και συγκεκριμένα στη σχέση της εικαστικής εγκατάστασης σε σχέση με το σώμα ως κινούμενο έργο όπως προκύπτει από τη βιο-μηχανική μέθοδο του Meyerhold καθώς και την έρευνα του Πολωνού αναθεωρητή και ερευνητή των παραστατικών τεχνών,J.Grotowski, εκπροσώπου της Arte Povera και εμπνευστή της Τέχνης ως Όχημα. Η λογική του performing που ακολουθεί αφορά στη δυναμική ενός συνεχούς εργαστηρίου(Lab-Performance) στο οποίο πραγματεύεται τη σχέση του σώματος με τη τοπολογία του χώρου καθώς και την δυναμική της δια-μεσικής αισθητικής. Οι θεματολογίες του αφορούν στο πολιτικό, την εμφυλότητα και την παραγωγή φιλοσοφικών εννοιών μέσα από τις ζωντανές δομές. Για αυτό και πραγματεύεται έννοιες όπως για παράδειγμα το χαϊντεγκεριανό Wesen, το φροϋδικό Lust, το λακανικό μη-όλο κ.α.,, θεωρώντας ότι οι fusion και οι exhibition performance αποτελούν δομές μιας πρακτικής φιλοσοφίας και παραγωγής εννοιών μέσα από το επιτελεστικό γεγονός. Την διαδικασία την ονομάζει performed sense.

Οι δράσεις των περφόρμερ τις οποίες καλείται να δημιουργήσει ή να επιμεληθεί μέσα από μια διαλεκτικού τύπου διδασκαλία αποτελούν «σωματικές δράσεις» (physical action) και όχι «σωματικές δραστηριότητες» (physical activity) έχοντας ως αναφορά τη Πολωνική σχολή Παραστατικών Τεχνών ειδικά την προαναφερόμενη έρευνα του J.Grotowski, με την οποία σχετίστηκε ενεργά. Μετά από πολυετή έρευνα δημιουργεί την δική του σωματική μέθοδο, την Βιο-δυναμική η οποία στηρίζεται σε βασικές αρχές λειτουργίας του ανθρώπινου σώματος και στην ανθρωπολογική και φαινομενολογική μελέτη της σωματικότητας.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό της εργασίας του είναι η εφαρμογή των ψυχαναλυτικών εννοιών και η μελέτη του πάνω στο «τραύμα» (Trauma) σε σχέση με την καλλιτεχνική δημιουργία και την τροπική της νοητικής διεργασίας σε σχέση με το σώμα και τo ασυνείδητο.

O Ιωάννης Μήτρου γεννήθηκε και ζει στη Θεσσαλονίκη. Είναι  Θεωρητικός της Τέχνης. Διδάσκει στη Σχολή Καλών Τεχνών του ΑΠΘ, Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών. Είναι Visual-Performance καλλιτέχνης. Πρόσφατα κυκλοφόρησε η μονογραφία του με τίτλο: Performance Art 2η Έκδοση: ασυνείδητο, σώμα, παραστασιακή πράξη(εκδ. Μπαρμπουνάκη.) Από το 2003 διευθύνει και κατευθύνει τις έρευνες του Διεθνούς Εργαστηρίου Έρευνας Παραστατικών Τεχνών – Alma Kalma.H λέξη Alma Kalma αποτελεί ένα σημαίνον που μέσα στην ιστορική του διάσταση μπορεί να αποδώσει σημασίες. Είναι ταυτόχρονα σε επίπεδο μετάφρασης «η ήρεμη ψυχή», ειρωνικός φαινομενικά τίτλος για την ακραία σωματικότητα της ομάδας. Ίσως όμως και όχι.  Εκτός των άλλων συνεργάζεται με: το Ινστιτούτο JerzyGrotowski, Wroclaw, Πολωνία, το Workcenter of JerzyGrotowski and ThomasRichards, Pondedera, Ιταλία, το Τμήμα Παραστατικών Πειραματικών Τεχνών της Ακαδημίας Τέχνης της Μόσχας, τον Οργανισμό ΚlubArt, Νέα Ορλεάνη, Αμερική́ κ.α.