«TεFRα: Μια σύγχρονη προσωπική Πομπηία» της Μάρθας Δημητροπούλου

Η γλύπτρια κατασκευάζοντας 400 τεφροδόχους με το γνώριμο υλικό της πευκοβελόνας σχολιάζει με το δικό της προσωπικό τρόπο όχι μόνο τη διάσταση της θνητότητας και του εφήμερου αλλά και την αρχέγονη σχέση μας με τον θάνατο μέσα από την άνιση πάλη του σύγχρονου πολιτισμού με τη φύση. Ειδικά όταν τα προηγούμενα γλυπτά της καλλιτέχνιδος, όπως Crown, 2009, Mercedes S500, 2013, Grand Chandelier, 2014 δονούνται στη συχνότητα του φετίχ και του υπέρτατου καταναλωτισμού. Πρόκειται για μια δραματουργική αποθέωση του ακατέργαστου αλλά και ταυτόχρονα του φυσικού: η πευκοβελόνα ως προ-σκέψη, η πευκοβελόνα ως μετα-επιθυμία. Με τη νομοτέλεια ενός μαθηματικού ολοκληρώματος η TεFRα μας μεταφέρει στα πεδία του απειροστικού λογισμού αλλά με διαλογιστικές μεταβλητές.

«Snookums Shotguns / Αγαπουλίνια Καραμπίνες της Τζωρτζίνας Καπράλου»

Η νεαρή καλλιτέχνης, χρησιμοποιεί εμμονικά το διαδίκτυο ως εργαλείο έρευνας  και μυθοπλασίας. Το στυλ της προσέγγισής της ξεκάθαρα ταραντινικό: χαρακτηρίζεται από στυλιζαρισμένη βία, μη γραμμική αφήγηση, σατιρικές και κοφτερές αντιπαραθέσεις.

Στη συγκεκριμένη ενότητα διεισδύει σε ιστοσελίδες επικοινωνίας με αφορμή να βρει το τέλειο κυνηγόσκυλο για τον κυνηγό πατέρα της. Οι δαιδαλώδεις δρόμοι του διαδικτύου την φέρνουν σε επαφή με εκτροφείς του Αμερικανικού Νότου και εκπαιδευτές σκύλων, ειδικά της ράτσας plot hounds, που διακρίνονται για τον άγριο χαρακτήρα τους, ιδανικό για τη θήρευση μεγάλων ζώων όπως η αμερικανική μαύρη αρκούδα και ο αγριόχοιρος.

Έρχεται σε επαφή με οικογένειες, λάτρεις των όπλων και του κυνηγιού, θερμούς υποστηρικτές του Donald Trump που καταφεύγουν στο κυνήγι ως μέσο ψυχαγωγίας και καθημερινής εκτόνωσης. Το οικογενειακό τους DNA διαποτίζεται από τη σχέση θηράματος – θύτη, εξουσιαστή – εξουσιαζόμενου στα ετεροκανονικά πλαίσια της αμερικανικής επαρχίας. Με αυτόν τον τρόπο, η Καπράλου θηρεύει, ηθικά, ευάλωτους χαρακτήρες με  συχνά ψυχολογικά ασταθείς σχέσεις.

Η εικαστικός φεύγει από τη θέση του παρατηρητή, γίνεται και η ίδια μέλος διαδικτυακών ομάδων γυναικών – κυνηγών, με τις οποίες ανταλλάσσει πληροφορίες πάνω στη γαλούχηση της νέας γενιάς παιδιών των συγκεκριμένων αμερικανικών οικογενειών. Αρχειοθετεί εκατοντάδες οικογενειακά πορτρέτα κοριτσιών στα πρώτα κυνηγετικά τους σκιρτήματα.

Η Καπράλου μεταμορφώνει τα στατικά έργα της σε κινούμενα: η συνοχή και η κατάλυση (containment and scattering), ο εαυτός και ο μη εαυτός, ο τόπος και η αφαίρεση, το μέσα και το έξω, το κέντρο και η περιφέρεια, η αφαίρεση και η υλικότητα αποκτούν ρυθμό. Φυσικά, όλα αυτά είναι εκφράσεις κάποιου δυισμού που η καλλιτέχνης αντιλαμβάνεται στα πράγματα.

Διάρκεια εκθέσεων: 02.11.2022 – 23.12.2022

Εγκαίνια:  Τετάρτη 02 Νοεμβρίου, από τις 19:00 έως τις 22:00

Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα

*Η κριτική είναι του Δημήτρη Αντωνίτση