Αυτές μου οι μνήμες με οδήγησαν, πριν από 35 περίπου χρόνια, να αρχίσω να εργάζομαι πάνω στην ιδέα του ανάγλυφου ίχνους, που προκαλεί η κάλυψη μιας σύνθεσης ετερόκλητων αντικειμένων και όγκων, συνήθως εργαλείων, οικοδομικών στοιχείων ή αρχιτεκτονικών αποσπασμάτων…

Δουλεύοντας το υλικό του καλύμματος (συνήθως χαρτί και κάποιες φορές ύφασμα) με την μορφή της Δράσης, καθώς παίρνει το σχήμα του αναγλύφου της κρυμμένης σύνθεσης, εμφανίζεται ξαφνικά το τυχαίο, μέσα από το απείθαρχο τσαλάκωμα του καταπετάσματος, αποδίδοντας μία ιδιαίτερη γοητεία στο αποτέλεσμα, όταν κατά την τελική φάση, ο ψεκασμός του χρώματος δίνει ζωή στο ίχνος που αποτυπώνεται πάνω στη ζωγραφική επιφάνεια – κάλυμμα. Ακολούθως με το τέντωμα , το “τελάρωμα” της επιφάνειας, το πραγματικό αναγλυφικό ίχνος μετατρέπεται σε ψευδοανάγλυφο αποτελώντας μια ενδιαφέρουσα οπτική απάτη με μια φιλοσοφική διάσταση πάνω στη σχέση αληθινού και ψεύτικου.